Αλκατράζ: Ο τελευταίος κρατούμενος κρίνει την πρόταση Τραμπ για την επαναλειτουργία του

Αυτό που θυμάται περισσότερο είναι η ησυχία την οποία την χαρακτηρίζει «θανατηφόρα».

Ακόμη θυμάται ότι ήταν ένα μέρος καθαρό αλλά άγονο και ότι υπήρχαν λίγοι περισπασμοί. «Δεν υπήρχε τίποτα να κάνεις. Μπορούσες να περπατάς πέρα ​​δώθε στο κελί σου ή να κάνεις κάμψεις», σημείωσε μιλώντας στο BBC.

Ο Χόπκινς,, πιθανότερα ο ακρινός σε ζωή κρατούμενος, στάλθηκε στο Αλκατράζ το 1955 μια φυλακή σε ένα απομονωμένο νησί στα ανοικτά των ακτών του Σαν Φρανσίσκο αφού προκάλεσε προβλήματα σε άλλες φυλακές για να εκτίσει μια επιτίμιο 17 ετών για απαγωγή και ληστεία.

Θυμάται ότι καθώς όλο και περισσότεροι κρατούμενοι προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από το Αλκατράζ με την πάροδο των ετών, οι αξιωματούχοι αύξησαν τα μέτρα ασφαλείας. «Όταν έφυγα από εκεί το 1958, η ασφάλεια ήταν τόσο αυστηρή που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις», είπε.

Τι πιστεύει για την συμβουλή επαναλειτουργίας από τον Τραμπ

Αν και ένθερμος θιασώτης του Ντόναλντ Τραμπ πιστεύει ότι η φυλακή δεν πρέπει να επαναλειτουργήσει, καθώς σύμφωνεί με τους ειδκούς και τους ιστορικούς, καθώς θα κόστιζε δισεκατομμύρια για την επιδιόρθωση και τον εκσυγχρονισμό της με άλλες ομοσπονδιακές εγκαταστάσεις. «Θα ήταν τόσο ακριβό», είπε.

«Τότε, το σύστημα αποχέτευσης κατέληγε στον ωκεανό. θα έπρεπε να βρουν έναν άλλο τρόπο να το χειριστούν», πρόσθεσε.

Αναφερόμενος στον Αμερικανό πρόεδρο και τις προθέσεις του τόνισε: «Δεν θέλει πραγματικά να ανοίξει αυτό το μέρος», προσθέτοντας ότι ο Τραμπ προσπαθούσε να «περάσει ένα νόημα στο κοινό» για την επιτίμιο των εγκληματιών και όσων εισέρχονται παράνομα στις ΗΠΑ.

Ο Χόπκινς αποφυλακίστηκε το 1963, εργαζόμενος αρχικά σε μια στάση φορτηγών προτού αναλάβει άλλες δουλειές. Επέστρεψε στην πολιτεία καταγωγής του, τη Φλόριντα, όπου τώρα έχει μια κόρη και έναν εγγόνι.

Η ιστορία του Αλκατράζ

Το Αλκατράζ είναι ένα νησί 22 στρεμμάτων, 1,25 μίλια (2 χιλιόμετρα) από το Σαν Φρανσίσκο και περιτριγυρισμένο από παγωμένα νερά με ισχυρά ρεύματα, το Αλκατράζ ήταν αρχικά ένα ναυτικό αμυντικό φρούριο. Ανακατασκευάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα ως στρατιωτική φυλακή. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης το ανέλαβε τη δεκαετία του 1930, μετατρέποντας την εγκατάσταση σε ομοσπονδιακή φυλακή για να αντιμετωπίσει το αχαλίνωτο οργανωμένο ανοσιούργημα εκείνη την εποχή.

Τώρα είναι ένα δημόσιο μουσείο που επισκέπτονται εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο και αποφέρει κατά πρόσβαση 60 εκατομμύρια δολάρια ετησίως σε έσοδα. Το κτίριο είναι ετοιμόρροπο, με ξεφλουδισμένο χρώμα, σκουριασμένους σωλήνες και ετοιμόρροπες τουαλέτες σε κάθε στενό κελί. Η κατασκευή των κύριων φυλακών ξεκίνησε το 1907 και περισσότερο από ένας αιώνας έκθεσης στα στοιχεία της φύσης έχει καταστήσει το μέρος ωσπεράν ακατοίκητο.

Συνολικά, υπήρξαν 14 ξεχωριστές απόπειρες απόδρασης όλα αυτά τα χρόνια που αφορούσαν 36 κρατούμενους, σύμφωνα με την Εθνική Υπηρεσία Πάρκων. Μία από τις πιο διάσημες αφορούσε τον Φρανκ Μόρις και τους αδελφούς Κλάρενς και Τζον Άνγκλιν, οι οποίοι δραπέτευσαν τον Ιούνιο του 1962 τοποθετώντας κεφάλια από παπιέ μασέ στα κρεβάτια τους και ξεφεύγοντας από τους αγωγούς εξαερισμού. Δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πνίγηκαν στα κρύα νερά που περιβάλλουν το νησί.

Ένα χρόνο αργότερα, η φυλακή έκλεισε αφού η κράτος αποφάσισε ότι θα ήταν πιο οικονομικά αποδοτικό να κατασκευάσει νέες φυλακές παρά να διατηρήσει σε λειτουργία την απομακρυσμένη εγκατάσταση του νησιού.