Ανειρήνευτα

Το φως ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα, αλλά το σκοτάδι φτάνει συχνά πρώτο.

Ούτε Μήδεια ούτε Φραγκογιαννού. Αφήστε στην άκρη τους εύκολους κι αταίριαστους χαρακτηρισμούς.
Criminal mind; Τα γεγονότα είναι πιο ισχυρά από τις ερμηνείες τους, από τις ντεγκραντέ αιτίες τους. «Δεν το χωράει ο νους». Δεν χωράνε πολλά σε μια τραγωδία. Σίγουρα, όχι η τηλεοπτική πορνογραφία, μέχρι τη σύλληψη της 25χρονης και την ομολογία. Τεσσάρων δολοφονιών μωρών. Τα δύο, σπλάχνα της.

Πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν άρχισε η κατάδυση της ανειρήνευτης στα πλατό, μάθαμε από το «Χαμόγελο του Παιδιού» ότι η πρώτη αναφορά έγινε το 2015 για την εξαφάνιση της τότε έφηβης και από το 2017 για τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειάς της, οι οποίες «υποδείκνυαν σαφώς την ευάλωτη θέση της».

«Ήταν τόσο έντονες οι αναφορές, που στέλναμε κατεπείγουσα αναφορά στην εισαγγελία, που τη βάζουμε σπάνια… Τα γνώριζαν οι αρμόδιοι, η πρόνοια είχε ενημερωθεί. Οι υπηρεσίες της υπολειτουργούν. Όλοι γνώριζαν περιστατικά με λεπτομέρεια, περιστατικά – φρίκη».

Όλοι; Έστω, αρκετοί. Άρα, δεν ήταν η σιωπή που στέρησε των βρεφών την αναπνοή.

Ήταν η εξαθλίωση και η περιπλάνηση στις όχθες της ύπαρξης καταδίκη; Και άλλοι, όμως, φέρουν στο δέρμα τους ίδιες παθογένειες, αλλά δεν φτάνουν στο έγκλημα. Ο στοχασμός γίνεται συναίσθημα και το πνεύμα κολλάει σε μια στασιμότητα λεπτομερειών.

Ένα ερώτημα είναι εδώ. Δεν ξεκολλάει, γιατί κάνει το απροσδιόριστο ορατό, άμεσο και πυκνό. Νομίζω ότι θα μείνει ανοιχτό, όπως το βλέμμα της Ειρήνης. Κενό.

Αν τα παιδιά έσερναν από άλλες οικογένειες-αυτές που λέμε συνηθισμένες-, γιατροί, ιατροδικαστές, αστυνομικοί κι άλλες αρχές θα έκλειναν τόσο διεκπεραιωτικά αν όχι τον πρώτο, αν όχι τον δεύτερο, τον τρίτο και τον τέταρτο «αιφνίδιο θάνατο» ή θα άνοιγαν κιτάπια και μάτια;