Αυτό που μας έλειπε ήταν ένας ακόμα πόλεμος

Την εξηκοντάλεπτο που, παρά τις εξαγγελίες και τις συναντήσεις, ο πόλεμος Ρωσίας- Ουκρανίας κάθε άλλο παρά σε ελάττωση βρίσκεται, την εξηκοντάλεπτο που ο πληθυσμός της Γάζας συνεχίζει να ζει στα όρια της επιβίωσης και με το Ισραήλ να υπόσχεται νέο κύκλο επιχειρήσεων, μια λωρίδα γης στην Ασία μας ξαναθυμίζει ότι οι πηγές έντασης στον πλανήτη είναι δυστυχώς ανεξάντλητες.

Τι συμβαίνει όμως και 2 μεγάλες χώρες όπως η Ινδία, η πολυπληθέστερη στον πλανήτη και το Πακιστάν ερίζουν για μια λωρίδα γης; Όπως συμβαίνει συχνά η πηγή της έντασης μας πάει πίσω την αποικιοκρατία, όταν χαράχθηκαν συχνά αυθαίρετα τα σύνορα των νέων χωρών. Ένας μικρός εθνοτικός ή θρησκευτικός θύλακας είναι ικανός να δημιουργήσει εντάσεις δεκαετιών. Όταν ναι είναι ενεργός ο θρησκευτικός φανατισμός που ρίχνει σε κάθε ευκαιρία λάδι στη φωτιά το μείγμα είναι εκρηκτικό.

Μπορεί να είναι κάποιος κερδισμένος από έναν πόλεμο μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν; Πολύ αμφίβολο. Εκτός από το αφήγημα που η κάθε αντιμαχόμενη πλευρά «πουλά» στο εσωτερικό της, τίποτα δεν φαίνεται ευοίωνο για κανέναν σε περίπτωση σύγκρουσης 2 πυρηνικών δυνάμεων. Οι 2 χώρες έχουν υπερεπάρκεια στρατού και οπλισμού, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα τρόφιμα, το καθαρό νερό και οι βασικές υποδομές υγείας. Και θα είναι ολέθριο μια σύρραξη να πάει ακόμα πιο πίσω τον πάμφτωχο πληθυσμό και των 2 χωρών. Ακούγεται λογικά, αν το βλέπεις από απόσταση, τελείως ουτοπικό για την πολεμική στρόβος στην οποίαν έχουν μπει οι 2 χώρες, που ας σημειωθεί ότι στην αφετηρία της ανεξαρτησίας τους ήταν ένα κοινό κράτος.