Εκεί στη Δαμασκό

«Εδώ στη Δαμασκό… διακηρύσσουμε στον κόσμο: Ως Χριστιανοί, είμαστε από το χώμα της Συρίας και από τους Κέδρους του Λιβάνου, από το μεγαλείο του όρους Κασιούν, την ευημερία του Χομς, την ιστορική κληρονομιά του Χαλεπίου, τους νερόμυλους της Χάμα και τις αναβλύζουσες πηγές του Ιντλίμπ, από τη θάλασσα της Λαττακίας και τον Ευφράτη του Ντέιρ εζ-Ζορ. Δεν είμαστε φιλοξενούμενοι σε αυτή τη χώρα, ούτε ήρθαμε σε αυτή τη γη σήμερα ή χθες. Είμαστε από τις αρχαίες ρίζες της Συρίας και τόσο παλιοί όσο το γιασεμί της Δαμασκού. Είμαστε από την Αποστολική Αντιόχεια…».

Πριν από έξι μήνες, ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης Ι’ στο κήρυγμά του στον Ναό αλ-Μαριαμίγια [της Παναγίας] εξηγούσε ποια Συρία θέλουν οι Χριστιανοί, «φορείς μιας κοινής ιστορίας» με τους Μουσουλμάνους.

Πριν από τον εμφύλιο, ο αριθμός τους ήταν γύρω στα 2 εκατ. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και η Μελχιτική Καθολική Εκκλησία (Ουνία) αριθμούσαν τους περισσότερους πιστούς. Εκτιμάται ότι περίπου το 20%-25% έχει μείνει στο καμίνι. Μετά τις αρχές Μαρτίου, όπου οι Χριστιανοί βρέθηκαν στη μέση της σφαγής Αλεβιτών από Σουνίτες, φώλιασε ο φόβος και η ανασφάλεια. Στη συντριπτική τους πλειονότητα όσοι προκάλεσαν την αιματοχυσία ήταν ξένοι, τζιχαντιστές, που δεν μιλούν αραβικά.

Πολύ πιθανόν να ισχύει και για τον δράστη που έβαψε κόκκινο τον ελληνορθόδοξο ναό του Προφήτη Ηλία στη Δαμασκό την Κυριακή. Όλοι, προφανώς, καταδίκασαν τη σφαγή, αλλά το ερώτημα παραμένει. Υπάρχει στρατηγική για την τύχη των Ελληνορθόδοξων Πατριαρχείων της Ανατολής, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων;

Η σκέψη μας είναι εκεί, οι πράξεις έχουν χαθεί. Όπως ο Μητροπολίτης Χαλεπίου Παύλος, που είχε λάβει την ελληνική υπηκοότητα και έκανε σημαντική δουλειά για τον ελληνικό πολιτισμό στην Τουρκία και τη Συρία. Σιωπή για την απαγωγή του από τον Απρίλιο του 2013.