Για κάθε λύση έχουν ένα πρόβλημα

Στο ίδιο έργο θεατές. Για μια ακόμα φορά. Εχει καταντήσει πραγματικά κουραστικό. Προβλέψιμο. Μεσανατολικό ζήτημα κάθε φορά για το πού θα γίνει και πώς θα γίνει και με πόσους θα γίνει ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος. Η ΕΠΟ, εδώ και καιρό, δεν μπορεί να βρει καμιά λύση. Η μόνη «λύση» είναι η γιορτή του ποδοσφαίρου να διεξάγεται χωρίς κόσμο, χωρίς φιλάθλους. Χωρίς εκείνους που θα πρέπει να απολαμβάνουν αυτό που στηρίζουν και αγαπούν. Κάθε φορά τα ίδια. Συσκέψεις επί συσκέψεων στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία που δεν μπορεί να βρει άκρη. Λίγες ώρες μετά την ιστορική αποτυχία του αποκλεισμού της Εθνικής από τα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μία ακόμη σελίδα μαύρη προστίθεται στο αμαρτωλό βιβλίο της ΕΠΟ. Ενα ακόμα πρόβλημα για πολλοστή φορά που παραμένει άλυτο και διασύρει όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενα αγκάθι που ματώνει την καρδιά όλων των φιλάθλων. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό μα τόσο ίδιο. Κάθε φορά η ίδια δήλωση. Δεν μπορεί να βρεθεί λύση. Χωρίς κόσμο. Ποιος ο λόγος να παίζουμε χωρίς κόσμο; Το ποδόσφαιρο είναι ένα θέαμα για τον κόσμο. Χωρίς τους φιλάθλους είναι απλά μία διεκπεραίωση. Η ανικανότητα και η αδυναμία παραδοχής αυτής της ανικανότητας και της προσπάθειας για βελτίωση είναι χαρακτηριστική. Προς τι όλες οι συζητήσεις και οι διαβουλεύσεις; Από τη στιγμή που η ΕΠΟ είναι που δεν μπορεί να επιβάλει τα προβλεπόμενα και δεν μπορεί να διοργανώσει το μεγαλύτερο γεγονός που έχει υπό την εποπτεία της τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Από την αρχή της χρονιάς ένα πράγμα γνωρίζει: Το πρόβλημα με την έδρα του τελικού του Κυπέλλου και τη διαφωνία των εκάστοτε φιναλίστ. Οι τέσσερις στους πέντε τελευταίους τελικούς έχουν διεξαχθεί δίχως φιλάθλους. «Πρωτοτυπία». Καμία εξέλιξη. Στασιμότητα που οδηγεί διαρκώς στην οπισθοδρόμηση. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Υποδομές; Ουσιαστικά μηδενικές. Ψάχνεις να βρεις ένα θετικό και δεν μπορείς. Το μόνο που ενδιαφέρει την ΕΠΟ είναι η διαιτησία και το πώς δεν θα φύγει από τα χέρια της. Αυτό καταλαβαίνει ο κόσμος και έχει γυρίσει την πλάτη του. Σε άλλες χώρες είναι γιορτή. Μόνο εδώ είναι πονοκέφαλος διαρκείας. Η αδυναμία και η ανικανότητα έχει γίνει… θεσμός. Ενα κακόγουστο σίριαλ με γνωστή αρχή και θλιβερό τέλος.