Η Ελλάδα της γροθιάς: Πώς η βία έγινε κανονικότητα

Κάτι έχει σπάσει μέσα μας. Η βία έχει πάψει να είναι το έσχατο καταφύγιο του απελπισμένου και έχει γίνει η αυθόρμητη αντίδραση του κάθε θυμωμένου – όχι απαραίτητα του αδικημένου.

Δεν χρειάζεται πια καν σοβαρή αφορμή. Αρκεί μια ασήμαντη διαφωνία. Μια παρατήρηση στον δρόμο. Μια σύσταση για υπομονή ή απλώς μια λάθος ματιά. Και η σπίθα ανάβει. Το ξέσπασμα έρχεται. Κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά της χώρας, άνθρωποι βγάζουν τις γροθιές τους αντί για τις λέξεις τους. Ο θυμός ξεχειλίζει και ψάχνει στόχο – οποιονδήποτε στόχο.

Στην Πετρούπολη, ένας άνδρας ξυλοκόπησε χθες μια 46χρονη γυναίκα επειδή «του πήρε τη σειρά» στη συμβολή δύο δρόμων. Είχαν περάσει λίγα μόλις 24ωρα από το σοκαριστικό περιστατικό στο κέντρο της Αθήνας, στο οποίο τρεις «μάγκες» επιτέθηκαν με απίστευτη βία σε υπάλληλο καθαριότητας που τους ζήτησε να περιμένουν λίγα δευτερόλεπτα για την ασφάλεια όλων. Και στη Θεσσαλονίκη, πριν από περίπου έναν μήνα, 4 άνδρες ξυλοκόπησαν έναν γιατρό μέσα στο αυτοκίνητό του, μπροστά στα μάτια του τρίχρονου παιδιού του, που τρομοκρατήθηκε.

Μπορεί κανείς να τα ξεπεράσει γρήγορα ως ακόμη μία είδηση σε μία επικαιρότητα, στην οποία τα καλά νέα σπανίζουν. Μπορεί να τα «διαβάσει» ως μεμονωμένα περιστατικά. Αλλά έλα που έχουν γίνει ολοένα και πιο συχνά.

Είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας σε ψυχική ασφυξία. Μιας κοινωνίας εξαντλημένης, ανασφαλούς. Που δεν αντέχει πια την αναμονή, τη διαφωνία, τη συνύπαρξη. Δεν ξέρουμε να μιλάμε χωρίς να φωνάζουμε. Δεν ξέρουμε να διαφωνούμε χωρίς να προσβάλλουμε. Δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε το άδικο χωρίς να τιμωρούμε με τα χέρια.

Το πιο ανησυχητικό; Αρχίζουμε να το θεωρούμε κανονικότητα. Να ζούμε μέσα σε αυτή τη βία και να μην εκπλησσόμαστε. Και όταν πάψουμε να σοκαριζόμαστε, θα είναι πια αργά. Τότε δεν θα έχει σπάσει απλώς κάτι μέσα μας. Θα έχουν σπάσει όλα.