Η εργασία δεν απελευθερώνει

Η εργασία απελευθερώνει. Η φράση είναι ασφαλώς πολύ σκληρή και θυμίζει τις εποχές του ναζισμού. Την έβλεπαν όσοι περνούσαν τις πύλες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αρκετοί, τότε, δεν καταλάβαιναν τι τους περίμενε. Σήμερα, όλοι γνωρίζουν.

Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί έως τώρα 174 εργατικά ατυχήματα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η ΓΣΕΕ. Ακόμα χειρότερα, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία, μετά από ελέγχους που έχει πραγματοποιήσει, εκτιμά πως ανέρχονται στις 2.500 χάνουν τη ζωή τους στη χώρα μας από επαγγελματικές νόσους!

Πρέπει επιτέλους, ως Κοινωνία, να καταλάβουμε ότι η εργασία ΔΕΝ απελευθερώνει. Η εργασία είναι χρήσιμη για να μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Όχι για να μας στερεί το πιο πολύτιμο αγαθό που έχουμε, δηλαδή την ίδια τη ζωή.

Ο ρόλος της Πολιτείας είναι να προστατεύει τον εργαζόμενο από φαινόμενα εργασιακής εκμετάλλευσης. Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος να προκληθεί εργατικό ατύχημα: Όταν ο εργαζόμενος αναγκάζεται να κάνει πράγματα πέρα από τις δυνατότητές του, όταν υποχρεώνεται να δουλεύει πολύ παραπάνω από τις αντοχές του, τότε αυτόματα ο κίνδυνος εργατικού ατυχήματος αυξάνεται κατακόρυφα.

Επίσης, ο ρόλος της Πολιτείας είναι να θεσπίζει κανόνες και να ελέγχει την εφαρμογή τους. Δεν πρέπει οι επιχειρήσεις που σέβονται τον εργαζόμενο, να «καπελώνονται» από εκείνες που τον εκμεταλλεύονται.

Δυστυχώς όμως, το υπουργείο Εργασίας, την τελευταία τριετία, έχει φροντίσει να στηρίξει,  με ξεχωριστές νομοθετικές παρεμβάσεις, την υπερ – εργασία. Η αρχή έγινε με το «άνοιγμα» στο 10άωρο. Κάποιες δικαιολογίες από τον τότε υπουργό Εργασίας, Κωστή Χατζηδάκη, που αναφερόταν σε εργαζόμενους που θα έχουν τη δυνατότητα να μαζεύουν τις ελιές τους, δεν αντέχουν σε σχολιασμό. Μάλλον προσβάλλουν τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους υποτιμούν.

Η συνέχεια έγινε πριν από ένα έτος, με τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος για εργασία έως 13 ώρες ημερησίως, αρκεί να μην είναι στον ίδιο εργοδότη. Ακολούθησε η εξαήμερη απασχόληση για συγκεκριμένες κατηγορίες επιχειρήσεων, που επίσης θεσμοθετήθηκε και εφαρμόζεται ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού.

Προφανώς, η ανάγκη για καλύτερες μηνιαίες αποδοχές, οδηγούν τους εργαζόμενους σε εντατικοποίηση της εργασίας τους. Ακόμα και αν χρειάζεται να δουλεύουν πολύ περισσότερο από τις αντοχές τους. Ορισμένες φορές όμως, κάτι τέτοιο έχει τίμημα, που ενίοτε είναι πολύ σκληρό.

Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις μπροστά στην έλλειψη εργατικών χεριών και στη ραγδαία αύξηση των κενών θέσεων εργασίας, πρέπει να βρουν μια λύση. Ενδεχομένως προς αυτή την κατεύθυνση να κινούνται όλα τα ανωτέρω νομοθετήματα. Όμως το τελικό αποτέλεσμα, αν θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ανθρώπινη ζωή, τότε είναι ιδιαίτερα αρνητικό. Ανεξάρτητα από τα κέρδη και τους ρυθμούς ανάπτυξης, η ανθρώπινη ζωή πρέπει να μπαίνει πάντα σε πρώτη προτεραιότητα.

Δικαιολογίες πολλές. Αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Τα εργατικά ατυχήματα είναι εκεί για να θυμίζουν σε όλους (κυβερνώντες, επιχειρήσεις και εργαζόμενους) τις επιλογές τους, αλλά και τις ευθύνες τους. Καιρός να τις αναλάβουν.