Η κραυγή της Κυριακής και εκείνοι που κωφεύουν

Λεκτική, σωματική βία, συναισθηματική κακοποίηση, βιασμός, σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, εμπορία και σεξουαλική εκμετάλλευση, οικονομική βία, εξαναγκαστικός γάμος, γυναικοκτονία. Όλες οι μορφές της έμφυλης βίας είναι σε έξαρση τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την πανδημία και τον εγκλεισμό που επέβαλε η επέλαση του Covid-19.

Στο ελληνικό δίκαιο η γυναικοκτονία δεν αναγνωρίζεται. Αλλά ως όρος, όπως διαβάζουμε και στην «διοτίμα», οργάνωση που προωθεί θέματα ισότητας, ως όρος έχει καταγραφεί ήδη από το 1976 από την κοινωνιολόγο Νταϊάνα Ράσελ. Υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία από το 1992. Δράστης στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων είναι ο (πρώην ή νυν) σύζυγος ή σύντροφος, που θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του, ένα ον υποτελές, χωρίς επιλογές και δικαιώματα. Παλιά μιλούσαμε για «εγκλήματα  τιμής» ή «εγκλήματα πάθους». Εν έτει 2024 σπάνια συναντάς τη χρήση τέτοιας ορολογίας. Αλλά η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζονται αυτά τα εγκλήματα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.

• 2.600 γυναίκες στην ΕΕ χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από ενδοοικογενειακή βία.
• Το 82% των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας έχει θύματα τις γυναίκες.
• 1 στις 2 δολοφονίες γυναικών παγκοσμίως γίνεται από τους συζύγους/συντρόφους
• 1 στις 3 γυναίκες και κορίτσια παγκοσμίως βιώνουν σωματική ή σεξουαλική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους

Δεν είναι απλά αριθμοί. Είναι μία πραγματικότητα που γίνεται τρεμάμενη φωνή και μετά κραυγή. Είναι η τρεμάμενη φωνή της 28χρονης Κυριακής στους Αγίους Αναργύρους, όταν ενημερώνει ότι φοβάται να φτάσει σπίτι της γιατί από έξω την περιμένει για να την εκδικηθεί ο πρώην σύντροφός της. Είναι η κραυγή της λίγο πριν ξεψυχήσει έξω από ένα αστυνομικό τμήμα. Μία κραυγή που κάποιοι δεν «άκουσαν», αλλά θα τους στοιχειώνει για πάντα.