Η μελαγχολική ελληνική δημοκρατία και η διέξοδος των εκλογών

Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση είναι υπό πίεση, από έναν συνδυασμό εσωτερικών σκανδάλων και αδυναμιών στην Εξωτερική Πολιτική.

Η νευρικότητα στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος και οι δημόσιες διαφοροποιήσεις στελεχών της είναι ενδείξεις αποσταθεροποίησης. Ο πάντα μετρημένος στις τοποθετήσεις του Στέλιος Πέτσας άσκησε δημόσια κριτική στον Γιώργο Γεραπετρίτη για την αντιμετώπιση της Λιβύης: «Πλέον πρέπει να σκληρύνουμε τη στάση μας πολύ. Δεν νοείται δύο ημέρες μετά (την διακοίνωση της Λιβύης) να έχουμε τοποθέτηση μόνο με πηγές. Είμαι ξεκάθαρος σε αυτό που λέω, θέλω μια σκληρή απάντηση», ανέφερε. Στο παρασκήνιο ετοιμάζεται ερώτηση βουλευτών της ΝΔ προς τον υπουργό Εξωτερικών. Πίσω από την Λιβύη ξεπροβάλλει η Τουρκία η οποία σύμφωνα με τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών των κυβερνήσεων Καραμανλή, Γιάννη Βαληνάκη, μας έχει εγκλωβίσει στα έξι ναυτικά μίλια με αποτέλεσμα η χώρα να μην ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Όσο και αν ακούγεται βαρύ, εάν ισχύει, ισοδυναμεί με εθνικό ακρωτηριασμό.

Για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ο γραμματέας του κόμματος Κώστας Σκρέκας, όπως και ο βουλευτής Θεόδωρος Καραόγλου πήραν αποστάσεις από τις δηλώσεις του Άδωνη Γεωργιάδη, τόσο για το «έχουμε την πλειοψηφία και αποφασίζουμε ποιος θα παραπεμφθεί» όσο και για το «μαζί τα φάγαμε» σε ότι αφορά τα αγροτικά κονδύλια.

Η τελευταία δημοσκόπηση της Real Polls επιβεβαίωσε το αναμενόμενο: σημαντική πτώση, τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες της ΝΔ, ως αποτέλεσμα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Στην πρόθεση ψήφου η ΝΔ είναι στο 23%.

Οι δημοσκοπήσεις – που όταν θέλουν μπορούν να κάνουν την δουλειά τους – επιβεβαιώνουν σταθερά την καχεξία της αντιπολίτευσης, που όμως αποτελεί σύμπτωμα αναξιοπιστίας του όλου πολιτικού συστήματος και δυσαρμονίας με το εκλογικό σώμα. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί αυτοαναφορικά σε συνάφεια με ολιγάρχες, ΜΜΕ, παρακρατικούς μηχανισμούς που φθάνουν μέχρι σε διασυνδέσεις με τον υποκόσμο. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών τον περασμένο Φεβρουάριο είναι ενδεικτικές των διαθέσεων της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση κυβερνά με ένα 20% αποδοχής και με αρνητική την τοποθέτηση της κοινωνίας σε όλα τα μείζονα ζητήματα, από την οικονομική πολιτική μέχρι τα εξωτερικά και τα σκάνδαλα. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση τηρεί μια άκρως επιθετική στάση απέναντι στο κοινωνικό σώμα, εκμεταλλευόμενη το κενό αντιπολίτευσης που κωδικοποιείται στο «δεν υπάρχει εναλλακτική».

Στο κενό της κυβερνητικής πολιτικής και της αντιπολίτευσης αναπτύσσεται η προσδοκία για την δημιουργία νέων πολιτικών φορέων, είτε στα Κεντροαριστερά υπό τον Αλέξη Τσίπρα, είτε στα Κεντροδεξιά υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Αμφότεροι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Ο μεν Τσίπρας σε δεύτερο χρόνο, δε Σαμαράς πιο σύντομα. Ενδεχομένως και μέσα στην εβδομάδα θα κάνει δήλωση στην κατεύθυνση της αποδοχής της έκκλησης που του απηύθηνε, όπως και στον Κώστα Καραμανλή, η “Ομάδα Πολιτών” με την Διακήρυξη της. Ίσως στις 24 Ιουλίου ανήμερα της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Στην πορεία της εκδίπλωση του εγχειρήματος, σύμφωνα με πληροφορίες, θα δώσει θετικό σήμα και ο Κώστας Καραμανλής.

Τα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία βρίθουν πληροφοριών ότι υπάρχουν δύο ακόμη τουλάχιστον δικογραφίες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, η μία συμπληρωματική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και ή άλλη για διαφορετικό τομέα της κυβερνητικής πολιτικής. Τα εξωτερικά και αμυντικά θέματα μπορεί να γίνουν καταλύτης εξελίξεων.

Η καταφυγή της κυβέρνησης στις παθογένειες του παρελθόντος, είναι ομολογία αποτυχίας. Έξι χρόνια είναι επαρκής χρόνος για την θεραπεία παθογενειών και σε κάθε περίπτωση δεν δικαιολογείται η αναπαραγωγή τους. Γι’ αυτό εξελέγη δύο φορές με ισχυρή πλειοψηφία.

Η πίεση στην κυβέρνηση θα αυξηθεί. Το θεσμικό σύστημα της ελληνικής δημοκρατίας προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Σε ομαλές περιόδους. Η μόνη δυνατότητα αλλαγής κυβέρνησης προέρχεται από την συμπολίτευση. Διαφορετικά η λύση είναι οι εκλογές.

Όπως γράφει ο Δημήτρης Τσάτσος στην «Πολιτεία», στην δημοκρατία το ερώτημα του απόλυτα ορθού παραμένει αενάως ανοικτό και αποτελεί την πιο βαρυσήμαντη εγγύηση της ελευθερίας. Στο τέλος τέλος η λαϊκή πλειοψηφία είναι η μόνη που νομιμοποιεί τις επιλογές, σωστές ή λάθος. Και κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, όπως θα έλεγε και ο Ζόζεφ Ντε Μεστρ.