Η Πλεξούδα

The Braid

Κινηματογραφική μεταφορά του champion seller της Λετισιά Κολομπανί, που ακολουθεί τις ζωές τριών γυναικών οι οποίες δεν θα συναντηθούν ποτέ, όμως η μοίρα θα τις ενώσει τελικά με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.

Από την Βαρβάρα Κοντονή

Το παγκόσμιο champion seller της Γαλλίδας Λετισιά Κολομπανί μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από την ίδια, με απώτερο σκοπό να διηγηθεί μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης και θάρρους, θέτοντας στο επίκεντρο τον καρκίνο του μαστού που εδώ λειτουργεί περισσότερο σαν υποθεσιακή αφορμή και λιγότερο σαν «εύκολη» λύση για την όποια κατασκευή μιας βαριάς, δραματουργικής ιδέας.

Η Σμίτα ζει και εργάζεται στην Ινδία. Η ίδια και η οικογένειά της ανήκουν στην κάστα των «Ανέγγιχτων», πράγμα που σημαίνει πως είναι καταδικασμένοι σε μια ζωή μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Παρά τη σκληρή πραγματικότητα η Σμίτα ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο για την κόρη της. Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές για την Τζούλια από την Ιταλία, η οποία εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση που εδώ και δεκαετίες κατασκευάζει περούκες. Όταν αποκαλυφθεί πως ο πατέρας της έχει υποθηκεύσει το σπίτι προκειμένου να σώσει την επιχείρηση, η Τζούλια θα βρεθεί μπροστά σε μερικές πολύ δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον της οικογένειάς της. Την ίδια στιγμή στο Μόντρεαλ του Καναδά η Σάρα μια πολύ επιτυχημένη δικηγόρος που ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της εταιρείας για την οποία εργάζεται, θα διαγνωσθεί με καρκίνο του μαστού κάτι που θα βάλει «φρένο» στα όνειρα της καριέρας, λόγω του κοινωνικού αποκλεισμού που θα βιώσει στο επαγγελματικό της περιβάλλον.

Η Κολομπανί καταπιάνεται με ένα ιδιαιτέρως ευαίσθητο θέμα για τις γυναίκες και η κινηματογραφική της προσέγγιση είναι μετρημένη και συγκινησιακή, αν και κάπως στείρα. Όλη η ταινία είναι καμωμένη με τρόπο «ιλουστρασιόν» που σημαίνει πως οι καταστάσεις είναι σκηνοθετικά ραφιναρισμένες με τέτοιον τρόπο, προκειμένου να κρατούν κάτι από το αρχικό υλικό του βιβλίου, σε μια απόπειρα όμως να καταστούν προσβάσιμες μέσω του σινεμά.

Το δραματικό υπόβαθρο επιτρέπει στις τρεις πρωταγωνίστριες να ανέβουν τον δικό τους, προσωπικό «γολγοθά», αν και η Ιταλίδα της παρέας «πέφτει» στα πιο μαλακά, αφού δεν έχει να αντιμετωπίσει ούτε μια ζωή προαποφασισμένη και καταδικασμένη στην απόλυτη ένδεια, ούτε φυσικά έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Παρόλα αυτά η ταινία διαθέτει κάτι το σημειολογικό ως προς τον τρόπο που ενώνει τις τρεις γυναίκες, ακόμα κι αν η συσχέτισή τους μετουσιώνεται σε κάτι πιο απτά καταναλωτικό – η πηγή, ο μεσάζοντας και ο τελικός αποδέκτης.

Πρόκειται στον πυρήνα του για ένα φιλμ εξαιρετικών προθέσεων, που όμως κάπως χάσκει δημιουργικά σε επίπεδο σκηνοθεσίας, κυρίως επειδή ακολουθεί μια στρωτή, αφηγηματική γραμμή δίχως προφανείς εκπλήξεις. Προς τιμήν του είναι το γεγονός ότι δεν επιχειρεί να αποσπάσει την εύκολη συγκίνηση, παρά διαθέτει μικρές, δραματικές εξάρσεις που πηγάζουν από αληθινές καταστάσεις, καθημερινών ανθρώπων που ενδεχομένως να ανοίξουν έναν καταπραϋντικό διάλογο με γυναίκες που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.

«Η Πλεξούδα» είναι μια ταινία που σαφώς δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας – δεν είναι αυτός ο σκοπός της άλλωστε – είναι όμως μια ταινία που σίγουρα θα «μιλήσει» σε όλες τις γυναίκες – ενδεχομένως και σε πολλούς άνδρες - για ευνόητους λόγους και αυτό είναι που έχει τελικά σημασία στην περίπτωσή της.