Κασσελάκης: Έχω βιώσει bullying στην Εκκλησία – Φώναζαν “αίσχος”

Ο Στέφανος Κασσελάκης προχώρησε σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο athensmagazine.gr. Αναφέρθηκε στο πόθεν έσχες, την τραγωδία στα Τέμπη, τον Αλέξη Τσίπρα, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά και στα προσωπικά του θέματα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αναδειχθεί σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής τα τελευταία δύο χρόνια. Παρότι η συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ τερματίστηκε άδοξα, μέσα από το «Κίνημα Δημοκρατίας» επιδιώκει να επιστρέψει δυναμικά!

Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξής του στο Athensmagazine.gr

Θέλω να μας πείτε δύο λόγια για εσάς! Ποιος είναι πραγματικά ο Στέφανος στην καθημερινότητά του;

Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι μία μονολιθική οντότητα, προφανώς. Έχει μια πολυπλοκότητα, αλλά αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι αυτό το οποίο βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση ή στα βίντεο που κάνω κλπ είναι αυθεντικό. Δηλαδή εάν πιούμε έναν καφέ ή ένα ποτό σπίτι ή έξω χαλαρά, το ίδιο άτομο θα είμαι. Άρα το ποιος είμαι; Αυτός που φαίνεται ότι είμαι! Και είναι ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του, έχει ζήσει και πολύ όμορφα πράγματα και πολύ δύσκολες καταστάσεις, έχω αλλάξει και ωριμάσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, από τότε που πρώτα απ όλα έχτισα την επιχείρησή μου, που εκδηλώθηκα ανοιχτά για τον προσανατολισμό μου στον κόσμο και φυσικά στην πολιτική, διότι είναι τελείως διαφορετικό το να είσαι ένας ιδιώτης, ανεξάρτητα από το να ξέρεις κόσμο και συναναστρέφεσαι με διαφορετικούς πολιτισμούς κλπ, που πάντα το έκανα και στην Ναυτιλία μου άρεσε πολύ αυτό, και είναι άλλο το να είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο και δη ένα δημόσιο πρόσωπο που με ένα ρομαντικό τρόπο λέει “θα σταματήσω την οικονομική μου σταδιοδρομία, την καριέρα μου και τα λοιπά, για να προσπαθήσω να προσφέρω στον τόπο μου, στον κόσμο του”.

Και έκτοτε έχω γνωρίσει πάρα πολλούς συνανθρώπους μας, συμπολίτες μας, έχω δει καταστάσεις που δε φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα, στη χώρα μας και αυτό με έχει αλλάξει, διότι μπορεί να είχα μερικές ιδέες περί εφαρμοσμένης πολιτικής όταν πολιτεύτηκα πριν από δύο χρόνια, αρχικά στο Επικρατείας στο ΣΥΡΙΖΑ και μετά με όλα όσα είναι γνωστά, αλλά πλέον είναι πολύ πιο ανθρωποκεντρική η προσέγγισή μου και λιγότερο θεωρητική, διότι είχα την τύχη και ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και με την θέση μου έκτοτε, είχα την τύχη να μπορώ να ριζώσω στην ελληνική κοινωνία χωρίς τις παρωπίδες του πώς κάποιος έχει μεγαλώσει κάπου, εάν προέρχεται από ένα περιβάλλον Χ κοινωνικό-οικονομικά ή πολιτικά και τα λοιπά, δηλαδή είμαι ανοιχτό μυαλό και προσπαθώ να πολιτεύομαι και να προτείνω λύσεις που θα φέρουν ευημερία και ομόνοια στη χώρα και όχι λύσεις που θα διχάσουν την κοινωνία. Νομίζω αυτή η χώρα έχει περάσει τεράστιο διχασμό, πάρα πολλά, δεν χρειάζεται μεταπολεμική ρητορική. Προφανώς όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι έχω επιλέξει την Αριστερά ως κατά βολή πολιτισμικά -αν είναι να αναφερθούμε στις παλιές διαμάχες του ελληνικού λαού, παρότι πρέπει να διδάσκεται αυτό που κατ’ εμέ είναι η σωστή μεριά της ιστορίας και από εκεί και πέρα όμως πρέπει η καθημερινή πολιτική να μπορεί να είναι σύγχρονη.

Δεν είναι δύσκολο να είσαι δημόσιο πρόσωπο;

Θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο από το να είσαι ένας πολίτης, ο οποίος είχε το κράτος απέναντί του, δεν μπορεί να πιαστεί από κάπου για να σταθεί στα πόδια του, δεν έχει τη δυνατότητα να βγάλει τον μήνα. Άρα το να είσαι δημόσιο πρόσωπο σου δίνει ευκαιρίες, προφανώς, που ένας πολίτης που αγωνίζεται μόνος του, χωρίς να θέλει να μπλέξει στη λαμόγια, σίγουρα χωρίς να έχει χρήμα ή κονέ είναι σε μια πολύ πιο δύσκολη θέση και ειλικρινά προσπαθώ ό,τι προτείνω, ό,τι κάνω να είναι για το όφελος αυτών των συμπολιτών μας.

Σας επηρέασε ποτέ που ο κόσμος και τα Μέσα ασχολήθηκαν με τον Στέφανο στην προσωπική του ζωή και όχι με τον Στέφανο στο τι θέλει να προσφέρει;

Ασχολήθηκαν και με τα δύο. Δεν ασχολήθηκαν μόνο με την προσωπική μου ζωή. Η διαφορά στη σχέση με άλλες καταστάσεις από το παρελθόν είναι ότι η προσωπική μου ζωή είναι άκρως πολιτική και πολιτικοποιημένη αλλά και πολιτική, δηλαδή όταν επιλέγεις να ξενιτευτείς και επιλέγεις να είσαι ενεργός στην πολιτική σκηνή του τόπου εκείνου, όπως ήμουν με την καμπάνια τότε του Τζο Μπάιντεν ως γερουσιαστή απέναντι στην Χίλαρι Κλίντον και στον Μπαράκ Ομπάμα, όταν μετά επιλέγεις να φανερώσεις την αλήθεια σου σε μία χώρα η οποία είναι πολύ πίσω και δεν έχει και θεσμικές δικλείδες ασφαλείας σε αυτά τα ζητήματα, και όταν επιλέγεις να επιστρέψεις και δη με ξένο σύντροφο/σύζυγο ανεξάρτητα από το φύλο και να μην πολιτευτείς με το κόμμα που άλλοι θα έλεγαν ότι ως προφίλ θα έπρεπε να ήσουν εκεί, διότι όλη την ώρα μου έλεγαν όταν έγινα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μου λέγανε “Μα τι κάνεις εκεί; Εσύ δεν ανήκεις εκεί”, και έλεγα “δεν κατάλαβα τι λέτε, δηλαδή πού πρέπει να ανήκω, δεν μπορώ να κοιτάξω μερικά πράγματα που λέμε επί πολιτικής από τα δικαιώματα και την συμπερίληψη στο πώς πρέπει να μεταχειριζόμαστε τους μετανάστες με ανθρωπισμό αντί να εργαλειοποιούμε τον φράχτη στον Έβρο, για το πώς δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε τα εγκλήματα στον σιδηρόδρομο και τα λοιπά… και τα λοιπά!” Δηλαδή, τι; πρέπει μόνο επιφανειακά να αποφασίζουμε; Επειδή τυχαίνει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πτυχία από την Αμερική και φοράει γραβάτα; ‘Οτι εγώ πρέπει να είμαι μαζί του και όχι τότε με τον Αλέξη Τσίπρα; Λοιπόν, αυτή η επιφανειακή πολιτική έχει τελειώσει νομίζω.

Εγώ το πήγαινα πιο πολύ στο κομμάτι με τα Μέσα. Που μένουμε στον Στέφανο που ήρθε με τον σύντροφό του.

Ο κόσμος είναι πιεσμένος από την καθημερινότητά του. Θέλει επανάληψη και θέλει πομπούς στην κοινωνία, πομπούς εκεί που ο κόσμος θα στρέφεται και μπορεί να συζητήσει αυτά τα ζητήματα. Εάν έχουμε μια πρόταση παραδείγματος χάρη για τα Πανεπιστήμια ή για τις Πανελλήνιες που πρέπει να αλλάξουν από αυτό το αρτηριοσκληροτικό σύστημα, μπορεί μερικές μητέρες, μερικοί γονείς, να ακούσουν αυτή την πρόταση και να το πουν σε άλλους γονείς, ότι τα παιδιά τους την ίδια τάξη περνάνε αυτή την εμπειρία. Λοιπόν, αυτό μπορεί να ξεχαστεί μετά από 1 χρόνο ή  μετά από 6 μήνες, άρα χρειάζεται συνεχώς στην κοινωνία να προτείνεις λύσεις για να δημιουργήσεις στο τέλος της ημέρας έναν αντίκτυπο, ένα vibe, ένα μήνυμα, το οποίο μήνυμα για εμάς ποιο είναι;

Είναι ένα μήνυμα ότι εδώ είναι μια φρέσκια ομάδα με φρέσκιες απόψεις, με ξεκάθαρες καταβολές πολιτισμικά. Θέλουμε να είμαστε μια σύγχρονη προοδευτική, Ευρωπαϊκή χώρα που να δουλεύει σωστά το Δημόσιο, που να μπορεί κάποιος να σπουδάσει αυτό το οποίο θέλει, τα πανεπιστήμια να λειτουργούν σωστά και τα λοιπά… Άρα αυτό χρειάζεται συνεχή τριβή με την κοινωνία για να μπορεί να βγει ως μήνυμα, χρειάζεται στελέχωση, δε μπορεί μόνο ένας άνθρωπος να το φέρει αυτό εις πέρας. Οι εποχές του μεγάλου ηγέτη που μιλούσε στο Σύνταγμα με 100 χιλιάδες και κόσμου από κάτω έχουν περάσει.

Η κοινωνία είναι πολύ λιγότερο στο δρόμο, το βλέπουμε το πόσο σπάνια γίνονται πλέον συλλαλητήρια μεγάλα και πολύ περισσότερο ευαισθητοποιημένη ψηφιακά. Δε σημαίνει ότι δεν παρακολουθεί, παρακολουθεί, απλά είναι πολύ πιεσμένη, υπάρχει τεράστιος όγκος πληροφορίας, είναι δύσκολη η καθημερινότητα άρα το βασικό είναι να χτίσεις αξιοπιστία ως ένα ένστικτο, το κάνεις αυτό με λύσεις, θα το κάνεις και με τους ανθρώπους θα το φέρουν εις πέρας. Αυτό θέλει χρόνο. Άρα αυτό κάνουμε, το γεγονός ότι ίσως η ζωή μου ήταν διαφορετική από αυτό που είχαν συνηθίσει είναι και μία ευκαιρία να μπορέσουμε να ταράξουμε λίγο τα νερά, τα οποία έχουνε, δυστυχώς, προδώσει αυτή τη χώρα. Πόσοι έχουν φάει από αυτή τη χώρα και πόσοι έχουν τιμωρηθεί; Μια ολόκληρη γενιά και έχει φύγει έξω ή τόσοι παππούδες, γιαγιάδες μας, έχουν συντάξεις πείνας και υπάρχει μια εσωτερική κοροϊδία.

Αυτό το οποίο μπορώ να σου πω ότι βλέπω ως – αν ειναι να κάνουμε ένα τσουβάλιασμα τελοσπάντων – αυτό που βλέπω ως κοινωνική τάση είναι μία απαξία για την πολιτική του τύπου ότι “τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, όλοι το ίδιο είναι, αυτό είναι το σύστημα, ότι στην ουσία και να ψηφίσεις ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι διαφορετικά.

Κι όμως ακούγεται πολύ αυτό έξω!

Και έξω γίνεται αυτό, αλλά σε αυτά τα ζητήματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Το πόσο γκρι είναι κάτι. Αν έχεις μια χώρα η οποία έχει μέσο μισθό 1.100 ευρώ και είναι πιο ακριβή στη διαβίωση από άλλες χώρες της Ευρώπης το ηλεκτρικό κλπ, κάτι πάει τελείως λανθασμένα εδώ. Σκέψου το ως εξής: Σκέψου ότι ένα ζευγάρι μισθωτών είτε είναι στον ιδιωτικό τομέα, είτε είναι στο δημόσιο τομέα, αλλά είναι ζευγάρι μισθωτών οι οποίοι έχουνε ένα παιδάκι και ζουν στο νοίκι, ποτέ δε θα μπορέσουν να αγοράσουν σπίτι, ποτέ, με τα τωρινά δεδομένα. Αυτό είναι φυσιολογικό; Και ούτε καν σκέφτονται για δεύτερο παιδάκι. Αυτές είναι τραγικές καταστάσεις και στην Ελλάδα είναι πολύ πιο έντονες από άλλες χώρες, από τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Από τότε που ανέλαβες να γίνεις ένας Έλληνας πολιτικός που έχει δηλώσει ξεκάθαρα τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, έχεις βιώσει bullying στο δρόμο;

Όχι! Αυτό που έχω βιώσει είναι bullying στην Εκκλησία. Εκεί δύο, τρεις φορές έχουν υπάρξει φωνές πολύ μεμονωμένες που να φωνάξουν «αίσχος», αλλά κάθε φορά που έχει γίνει αυτό, το υπόλοιπο ποίμνιο, προστατεύει. Είναι ξεκάθαρο, είναι συντριπτική η αντίδραση του κόσμου και μέσα στην Εκκλησία, απέναντι σε αυτό το άτομο που μπορεί να πει αυτό. Άρα αυτό με κάνει πάρα πολύ αισιόδοξο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, άρθρο 3, θεωρώ ότι είμαστε μία ευνομούμενη Ευρωπαϊκή χώρα, εάν θέλουμε να είμαστε αυτό που χρειάζεται να κάνει αυτές τις αλλαγές, αλλά ναι, εκεί έχω δεχτεί ένα τέτοιου τύπου bullying, αλλά το όσον αφορά στον δρόμο, πολύ απλά μερικές φορές υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μη μου σφίξουν το χέρι επειδή θεωρούν ότι θα πάθουν κάτι και εντάξει είναι λυπηρές νοοτροπίες.

Προσωπικά έχω όλη την ισχύ που μπορεί να έχει κάποιος για να μπορεί να είναι και αληθινός και δυνατός γι αυτά τα ζητήματα. Από το γεγονός ότι έχω βρει τον άνθρωπο της καρδιάς μου και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί, μέχρι το αντικειμενικό γεγονός ότι δεν βιοποριζόμαστε από αυτήν την χώρα. Δεν έχουμε ανάγκη να κρυφτούμε μπας και αντιδράσει κάπως ο εργοδότης ή κάτι γίνει. Άρα η σκέψη μου είναι με τους συνανθρώπους μας, τους συμπολίτες μας που για οτιδήποτε μπορεί να αισθάνονται διαφορετικοί από την πλειοψηφία -ας το πούμε έτσι- να μη μπορούν να ζήσουν την αυθεντική ζωή τους ή μπορεί να αισθάνονται ότι πρέπει να κρύψουν πράγματα.

Πια οι νέοι, το βλέπουν τελείως διαφορετικά.

Οι νέοι βλέπουν την αποδοχή τελείως διαφορετικά. Οι νέοι δε βλέπουν τις παρωπίδες, τις μεταπολεμικές που μπορεί να υπάρχουν ακόμα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αφουγκραζόμαστε και τους ενδοιασμούς των μεγαλύτερων ηλικιών, αλλά χρειάζεται έξτρα προσπάθεια για να μπορούμε να πείσουμε τους συμπολίτες μας που μπορεί να έχουν, αυτό που λένε, διαφορετική άποψη. Αλλά κοίταξε δεν είναι απλά άποψη είναι η ζωή μας. Όλοι κουβαλάμε το δικό μας παράπονο μέσα μας, έναν γολγοθά μέσα μας. Το κομμάτι της αποδοχής δεν είναι μόνο επειδή κάποιος έχει διαφορετικό προσανατολισμό ή χρώμα δέρματος και τα λοιπά. Το κομμάτι της αποδοχής είναι μια φιλοσοφία. Αποδεχόμαστε τον συνάνθρωπό μας όπως είναι, με ανοιχτό μυαλό. Μας κάνει μια καλύτερη κοινωνία στο τέλος της ημέρας, θα μας κάνει πιο πλούσια κοινωνία και ψυχικά αλλά και οικονομικά, διότι όταν ένας λαός είναι πιο παραγωγικός βγάζει αποτέλεσμα.

Τέλος, έχω διαβάσει και έχω ακούσει ότι είχατε αρραβωνιαστεί παλιά με μία συμφοιτήτριά σας. Όταν εκείνη έμαθε για τον σεξουαλικό σας προσανατολισμό κρατήσατε επαφές;

Δεν υπήρχε επαφή από πριν!