Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Δεν είναι όλα στο χέρι σου» λέει για ανθρώπους που δεν κατάφερε να κρατήσει κοντά του

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στη διαδικτυακή εκπομπή του Σπήλιου Φλώρου, «Δεν παίζει άγχος». Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μιλάει για την επαγγελματική του πορεία, την καταξίωση που ήρθε όταν ήταν 19 ετών και τις δυσκολίες που κλήθηκε να διαχειριστεί. Ο δρόμος του στην ελληνική δισκογραφία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως ανέφερε. Χρειάστηκαν θυσίες και δύσκολες επιλογές, με τον ίδιο σήμερα, να δηλώνει ικανοποιημένος από τα όσα πέτυχε.

«Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία, αλλά είναι και δοκιμασία. Είναι ένας προβολέας με πολύ δυνατό φως, ο οποίος πέφτει πάνω σου, σε τυφλώνει και πολλές φορές δε βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Αυτό είναι ένα τίμημα γιατί, μέσα σε αυτή την ασάφεια, μέσα σε αυτό τον φρενήρη θυμό, χάνεις φίλους, οι σχέσεις παραπέουν, χάνεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή γιατί για εσένα το όνειρο και ο στόχος, είναι όλο και πιο πάνω» λέει αρχικά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.

«Υπήρχαν στιγμές νηφαλιότητας – ευτυχώς – που νομίζω ότι ήταν θέμα πολύ εσωτερικό που ανάγεται στην πρότερη ηλικία, και με βοηθούσε να το φρενάρω. Ήταν ένα αιφνιδιαστικά εκτοξευτικό πράγμα αυτό που συνέβη. Κι αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσα να σου απαντήσω τι γίνεται. Όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου το ζούσαν με τρέλα, αλλά εγώ το διασκέδαζα γιατί έκανα αυτό που αγαπώ. Οπότε αυτά τα “celebrity” και “superstar”, εντάξει. Ωραίες είναι οι λέξεις αλλά θα ήταν πιο ωραίο να τις λέμε για τους παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες.

Να δεχτώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει και αυτή η κοινότητα, σε πολύ μικρότερο βαθμό, αλλά για μένα σημασία είχε μόνο να βγω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Ποιο παιδί έχει την ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπά, να βιοπορίζεται από αυτό, να είναι τόσο ανεξάρτητο; Ήταν ένα δώρο Θεού όλο αυτό» είπε ο δημοφιλής τραγουδιστής.

«Όσο όμορφα, δημιουργικά και πετυχημένα ήταν αυτά τα χρόνια, άλλα τόσο δύσκολο ήταν να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν με αγαπούσαν και τους αγαπούσα αλλά, μέσα σε αυτή τη δύνη δεν είχα απόλυτα καθαρό κεφάλι. Ιδανικά θα ήθελα να είχα καλούς φίλους, ανθρώπους που μιλούν ειλικρινά με την καρδιά τους, αλλά η πορεία ήταν τέτοια που αυτά τα πράγματα έμειναν πίσω.

Δε μπορείς όμως να τα έχεις όλα. Και τι θα μπορούσα να κάνω; Δεν είναι όλα στο χέρι σου… Ήταν ένα μοιραίο, προεξοφλημένο και καρμικό πράγμα…Ευτυχώς ή δυστυχώς οι άνθρωποι που έχουν ένα ταλέντο και τους δίνεται ο χώρος να αναπτυχθούν, διανύουν αυτό το μονοπάτι με υψηλές ταχύτητες, δε μπορούν να μείνουν αλλού. Είναι ευχή και κατάρα…

Έρχεται όμως και μια στιγμή, που θα έχεις ηρεμήσει, θα έχεις χορτάσει από την επιτυχία, που μπορείς να δεις τα πράγματα και διαφορετικά, ανθρώπινα» εξομολογήθηκε σε άλλο σημείο ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.

«Ας το παραδεχτούμε, για τα στελέχη των δισκογραφικών – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι – οι καλλιτέχνες είμαστε “προϊόντα”. Το βλέπω λογικό αυτό. Ναι, ένα προϊόν είσαι…Ωστόσο, δεν είχα ποτέ πίεση από τις εταιρείες για να βγάλω καινούργιο τραγούδι. Τα είχα ήδη έτοιμα. Εγώ έγραφα πάρα πολύ έτσι κι αλλιώς. Έγραφα πολύ στις μεγάλες συναυλίες του καλοκαιριού, στις μεγάλες διαδρομές. Στα τουρ έγραψα τους περισσότερους δίσκους». παραδέχτηκε,

Αναφορικά με το πώς διαχειρίζεται τις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή του, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είπε, «Όπως ήρθαν τα καλά, κάποια στιγμή ξεκίνησαν να έρχονται και τα κακά. Δε τα προκάλεσα εγώ… Νομίζω ότι από τη φύση μου έχω έναν μηχανισμό που δε με αφήνει να πέσω… Το θέμα δεν είναι να μην πέσεις, αλλά να μπορέσεις να ξανασηκωθείς… Στη δική μου ζωή υπήρχε πάντα ένα φως, η μουσική, που στη ζωή με έβαζε σε ένα όμορφο συννεφάκι και με ξεκούραζε για λίγο στα δύσκολα. Όταν πέφτω όμως, ξανασηκώνομαι και γίνομαι δυο φορές πιο διεκδικητικός».

«Το 2011-12 έφτασα ένα βήμα πριν το burn out. Είχε προηγηθεί μια 12ετια που ήμουν συνέχεια σε τουρ, 100αδες συναυλίες, όλα. Όταν είσαι καλλιτέχνης δεν πρέπει να φτάσεις να καείς. Είναι σημαντικό να κρατήσεις την οργανική σου κατάσταση και τον ψυχισμό σου σε ένα επίπεδο που να μπορεί να αναπλαθεί» κατέληξε.