Ο Τζέιμς Μποντ του Ντενί Βιλνέβ ίσως να είναι η πιο σκοτεινή εκδοχή του 007 μέχρι σήμερα

Ο Καναδός σκηνοθέτης έχει αποδείξει την ικανότητά του να αναλαμβάνει και να υλοποιεί φαινομενικά αδύνατα κινηματογραφικά εγχειρήματα. Από τη συνέχεια του Blade Runner ως την οσκαρική μεταφορά του Dune, και από το Sicario ως το Arrival, ο Βιλνέβ επιβεβαιώνει διαρκώς πως μπορεί να ισορροπήσει την αισθητική φινέτσα με την διήγηση υψηλής έντασης. Η ακριβής προσέγγισή του στον κόσμο του 007 παραμένει άγνωστη, αλλά η φιλμογραφία του δίνει σαφή στίγματα.

Από τον Κρεγκ στον Βιλνέβ: Μια συνέχεια προς το σκοτάδι

Αντί για πλήρες reboot, όλα δείχνουν πως η νέα άποψη θα κλιμακώσει περαιτέρω τον υπαρξιακό τόνο που καθιέρωσε η εποχή του Ντάνιελ Κρεγκ. Ο Κρεγκ ενσάρκωσε έναν ψυχικά φθαρμένο Μποντ, πιο ανθρώπινο και συναισθηματικά φορτισμένο από τους προγενέστερους. Ο Βιλνέβ είναι ο ιδανικός συνεχιστής αυτής της πορείας, με την έφεση του προς τη σιωπή, τον εσωτερικό στοχασμό και την ηχητική ατμόσφαιρα.

Από το Sicario ως το Dune, η σκηνοθετική του ματιά έχει σταθερά στραφεί σε έναν κόσμο σκοτεινό, σκεπτικιστικό και ηθικά ασαφή. Είναι απίθανο να δούμε τον Μποντ να επιστρέφει στον πιο ανάλαφρο, φλεγματικό εαυτό του. Ο πλανήτης έχει αλλάξει – και μαζί του και οι κατάσκοποι. Ένα νέο κεφάλαιο του 007 ενδεχομένως στραφεί στην αποδόμηση του μύθου του πράκτορα, εξετάζοντας αν έχει επιπλέον θέση σε έναν κατακερματισμένο, υπερτεχνολογικό και γεωπολιτικά εύθραυστο κόσμο.

Η δύναμη της εικόνας: Βιλνέβ και κινηματογραφική αισθητική

Η οπτική ματιά του Βιλνέβ είναι ενδεχομένως το πιο υποσχόμενο στοιχείο του νέου Μποντ. Από τη σύμπραξη του με τον Ρότζερ Ντίκινς στο Prisoners ως τη δουλειά με τον Γκρεγκ Φρέιζερ στο Dune, έχει διαμορφώσει μια ιδιαίτερη αισθητική ταυτότητα: σιωπηλές εκρήξεις σε έρημα τοπία, υποτονικοί φωτισμοί και εικόνες που αφηγούνται περισσότερα από τα λόγια. Αν ο Ντίκινς, υπεύθυνος και για το εντυπωσιακό Skyfall, συνεργαστεί εκ νέου, το αποτέλεσμα αναμένεται εντυπωσιακό.

Νέες γυναίκες, παλιές προκαταλήψεις;

Ένα άλλο βασικό ζήτημα είναι ο ρόλος των γυναικών. Παρά την απόπειρα εξανθρωπισμού τους στην εποχή Κρεγκ, οι περισσότερες Bond girls παρέμειναν διακοσμητικές. Ο Βιλνέβ όμως έχει ιστορικό δημιουργίας πολύπλευρων γυναικείων χαρακτήρων – η Έμιλι Μπλαντ στο Sicario και η Έιμι Άνταμς στο Arrival είναι ενδεικτικές. Πώς θα συνδυάσει την κλασική ερωτική πανομοιότητα του Μποντ με σύγχρονες, ενεργές ηρωίδες χωρίς να τις υποβαθμίσει; Ένα τολμηρό ενδεχόμενο θα ήταν να δούμε τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον – ήδη γνωστή από το Dune – ως αντίπαλο δέος του ήρωα.

Πόση ελευθερία θα έχει πραγματικά;

Το μεγάλο ερωτηματικό δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική πρόσβαση αλλά και το παρασκήνιο παραγωγής. Μετά την εξαγορά των δικαιωμάτων του Μποντ από την Amazon και την απώλεια του πλήρους ελέγχου από την οικογένεια Μπροκόλι, υπάρχει θορύβηση πως η νέα εποχή θα είναι περισσότερο αποτέλεσμα εταιρικής λογιστικής και λιγότερο έμπνευσης.

Ο Βιλνέβ, τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου και παραγωγής), είναι σκηνοθέτης που συνηθίζει να έχει λόγο σε κάθε δίπλα του έργου του. Αν του επιτραπεί παρόμοια δημιουργική αυτονομία, το μέλλον του Τζέιμς Μποντ ενδέχεται να είναι πιο απρόβλεπτο – και πιο βαθύ – από ποτέ.