Όχι άλλη βία, δώστε μας Klavdia

Πολλές φορές στο παρελθόν το πήραμε πολύ ζεστά ειδικά στις εποχές που όλα έμοιαζαν να είναι πιθανά. Η νίκη της Έλενας Παπαρίζου το 2005 ερχόταν να κλείσει μια διετία που το έθνος αισθανόταν ότι ζει σε έναν κόσμο μαγικό, αγγελικά πλασμένο, όπου όλα είναι δυνατά. Ακόμα όμως και όταν η χώρα δεν πάει στον διαγωνισμό με υψηλές προσδοκίες, ακόμα και τότε κάτι πάντα μοιάζει να απασχολεί. Το ίδιο το τραγούδι, η σκηνική παρουσία, μια δήλωση, πάντα θα υπάρχει κάτι για να ψιθυρίζεται και όπως η μοίρα όλων των εφήμερων μέσα σε μερικές μέρες να σβήνει.

Ο διαγωνισμός πέρασε από διάφορα στάδια και Οι Έλληνες μαζί του. Από το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ, στο μάθημα Σολφέζ, η «Άνοιξη» και οι αγγλικοί στίχοι, ως την περσινή παρουσία της Μαρίνας Σάττι, που δημιούργησε στρατόπεδα.

Κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, πίστευαν για χρόνια ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτό το δημοφιλές «πανηγύρι». Πλην όμως σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλεια, βία και σκοτούρες η Eurovision λειτουργεί σαν έναν μικρό φάρμακο, που δεν λύνει τα πάντα, αλλά για μερικές μέρες δημιουργεί μια «χρήσιμη ψευδαίσθηση».

Σαββατόβραδο, με παρέα, πίτσες ή ό,τι άλλο, σχόλια, προβλέψεις και τα αποτέλεσμα μέσα στο μαύρο χάραμα. Πώς θα τα πάει η Klandia; Κανείς δεν ξέρει, αλλά επί της ουσίας λίγη σημασία έχει. Οι περισσότεροι ψάχνουν μια μικρή απόδραση και θα την έχουν όπως την ξέρουν, όπως την έχουν συνηθίσει, όπως την περιμένουν κάθε χρόνο.