Ωδή στην οδική μας ανασφάλεια

Είναι όμως αρκετά τα μεγάλα πρόστιμα, η πιο βαριά ποινική αντιμετώπιση των σοβαρών παραβάσεων ή η μακροχρόνια αφαίρεση του διπλώματος; Αν και μπορεί σε μέρει να λειτουργήσει αποτρεπτική δεν είναι αρκετή. Ασφαλέστερους δρόμους για οδηγούς και πεζούς θα έχουμε όταν οι ίδιοι αντιληφθούν πιο είναι το μείζον.

Κανείς οδηγός μηχανής δεν θα πεισθεί να φορέσει το κράνος μόνο και μόνο επειδή έγινε βαρύτερο για την τσέπη του το πρόστιμο. Μόνο αν το δει σαν ένα αυτονόητο μέτρο αυτοπροστασίας για την «κακιά στιγμή» θα σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα από ανθρώπους που οδηγούν μηχανή ή τους συνεπιβάτες τους. Αυτή τη στιγμή η εικόνα για όποιον κυκλοφορεί στους δρόμους είναι απογοητευτική. Ούτε οι μισοί από τους οδηγούς δεν φορούν κράνος και όσο για τους συνεπιβάτες δυστυχώς τις περισσότερες φορές απολαμβάνουμε την πλούσια (ή λιγότερο πλούσια) κόμη τους.

Ο νέος κώδικας δεν θα εφαρμοστεί επειδή σε κάθε στενό ή σε κάθε επαρχιακό δρόμο θα βρίσκεται κάποιο συνεργείο της τροχαίας. Ειδικά στην επαρχία το στοίχημα είναι η μεταποίηση μίας κουλτούρας που βλέπει τον Κώδικα σαν μια δευτερεύουσα υποσημείωση. Παιδιά από την ηλικία των 12 ετών βρίσκονται στο τιμόνι, ηλικιωμένοι οδηγούν αγροτικά μηχανήματα κάνω το δελτίο των θανατηφόρων τροχαίων έναν σκοτεινό κατάλογο.

Ίσως θα πρέπει να επανέλθουμε στη βασική παραδοχή ότι τα αυτοκίνητα ή οι μηχανές που οδηγούμε κατασκευάστηκαν για έναν και μόνο λόγο: Για να μας μεταφέρουν από ένα σημείο στο άλλο με (λελογισμένη) τάχος και ασφάλεια. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε για να ζούμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο, τουλάχιστον σε ό,τι περνά από το δικό μας χέρι.