Όσο πιο θυελλώδης ο «έρωτας» τόσο πιο επώδυνο το διαζύγιο

Θυμόμαστε όλοι ότι ο Ίλον Μασκ βρισκόταν συχνά στην εξέδρα των ομιλιών του Τραμπ, έκανε πολλές φορές χρηματικές προσφορές στους ψηφοφόρους ωθώντας τους στη στήριξη του τότε υποψηφίου προέδρου ή εκλεκτών σε διάφορες θέσεις της εκτελεστικής εξουσίας, είδαμε ουσιαστικά έναν οπαδό ταγμένο στην επανεκλογή του «φίλου» όπως τον περιέγραφε.

Ανάλογη ήταν και η στάση του Ντόναλντ Τραμπ. Δεν έβλεπε στον μεγιστάνα μόνο έναν υποστηρικτή, αλλά έναν άνθρωπο που θα τον βοηθήσει να διοικήσει, θα καταστρώσει πλάνο για την περικοπή δαπανών, μέσω του περιβόητου DOGE (Τμήμα Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας), σχέση που δημιούργησε ακόμα και γκρίνιες εντός των Ρεπουμπλικάνων που έβλεπαν έναν «ξένο» να αναλαμβάνει κομβικό ρόλο στη διοίκηση του κράτους.

Τι πήγε όμως στραβά σε μια σχέση που έδειχνε τόσο δυνατή; Αυτό που έχουν ομολογήσει και οι 2 είναι ότι ως επιχειρηματίες δεν αισθάνονται ότι κάνουν πολιτική, αλλά ότι κάνουν concern ακόμα και όταν ασκούν πολιτική. Και εκεί ήταν το κομβικό σημείο. Ήρθε η εξηκοντάλεπτο όπου η επιχειρηματική αντίληψη του ενός άρχισε να απομακρύνεται με την τάχος του φωτός από την αντίληψη του άλλου. Και ήταν φυσικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ αγαπά το existent estate, ο Μασκ είναι κορυφαίος στη νέα τεχνολογία και η αντίληψή τους στο πώς κόβεται και πώς μοιράζεται το χρήμα έφτασε να οδηγεί σε συγκρούσεις.

Θα έχει νικητή αυτή η σύγκρουση; Μπορεί και όχι, αλλά σ’ αυτά τα επιχειρηματικά μεγέθη είναι ωσπεράν απίθανο ενδεχόμενο η κατάρρευση (κάτι σαν το too large to fail, που λένε και οι αμερικάνοι). Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε Οι Έλληνες είναι να παρακολουθούμε, με ή χωρίς ποπ κορν.