Όσο υπάρχουν Έλληνες, θα υπάρχει ο Παύλος

Γράφουν οι Νίκος Συρίγος, Διονυσία Προκόπη, Γιάννης Κουβόπουλος

Επτά χρόνια. Επτά καλοκαίρια χωρίς τον Παύλο. Χωρίς τον μεγαλύτερο των μεγάλων. Τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Τον Παύλο της οικογένειας του, τον Παύλο της Ελλάδας, τον Παύλο της ΒΙΑΝΕΞ, τον Παύλο του Παναθηναϊκού. Επτά χρόνια που όλοι τον θυμούνται, που κανείς δεν έχει ξεχάσει, που άπαντες τον επιζητούν. Από τις 10 Ιουνίου του 2018 που κίνησε για τον Παράδεισο ως και σήμερα, ο Παύλος μνημονεύεται από όλους. Όσοι τον γνώρισαν, τον έζησαν, μεγάλωσαν μαζί του και τους μεγάλωσε. Η μεγάλη αγάπη, η γυναίκα της ζωής του, το εδραίωμα του, η Δέσποινα Γιαννακοπούλου. Ο μοναχογιός του, το καμάρι του, το σπλάχνο από τα σπλάχνα του, ο Δημήτρης του. Τα χαμόγελα του, τα εγγόνια του, η Δέσποινα και ο Παύλος. Η οικογένεια του. Οι άνθρωποι της ΒΙΑΝΕΞ, του Παναθηναϊκού, οι Έλληνες. Αυτοί που επιπλέον και τώρα παίρνουν στήριξη από τον Παύλο. Από το Ίδρυμα «ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ».

Γι’ αυτό και ο Παύλος ζει και θα ζει, όσο υπάρχουν Έλληνες. Όσο υπάρχει ανθρωπιά. Όσο υμνεί και δοξάζεται το «αγαπάτε αλλήλους». Ο Παύλος συνεχίζει να αγαπάει τον κόσμο όλο κι από εκεί ψηλά που βρίσκεται. Να αγαπάει την πατρίδα του. Την Ελλάδα του. Να κρατάει τη σημαία ψηλά. Αυτή που πήραν ΟΛΟΙ οι μαθητές, δώρο από τον Παύλο… Από τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη. Η στήριξη που λαμβάνει κάθε οικογένεια που παίρνει την κύρωση να κάνει ένα τρίτο παιδί. Που μεγαλώνει την Ελλάδα. Που πηγαίνει κόντρα σε αυτούς που θέλουν να εξαφανίσουν τον Έλληνα…

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, άφησε βαριά κληρονομιά στον Δημήτρη. Σε όλα. Από την πατρίδα και τη ΒΙΑΝΕΞ, ως το τριφύλλι. Κι επτά χρόνια μετά από την στιγμή που κίνησε για την απάνω γειτονιά, μπορεί να νιώθει δικαιωμένος. Ήσυχος. Αλλά και περήφανος. Γιατί ο υιός του πατρός, κρατάει το όνομα, τις αξίες, τις αρχές και το ήθος του Παύλου Γιαννακόπουλου ψηλά. Γιατί το όνομα Παύλος Γιαννακόπουλος συνεχίζει να δοξάζεται απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Στα πέρατα του κόσμου... Το τουρνουά «ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ» θα ταξιδέψει στην Αυστραλία. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι. Για να μην ξεχάσει ποτέ κανείς τον Παύλο… Επτά χρόνια. Απουσία παρουσία. Δόξα αστείρευτη.

«Ποιότητα στην παραγωγή, φροντίδα για τον άνθρωπο»

«Παύλος Γιαννακόπουλος»: Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου, στο ερώτημα για την κορυφαία προσωπικότητα του φαρμακευτικού κλάδου στην Ελλάδα. Δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά εύρημα που προέκυψε από έρευνα η οποία διενεργήθηκε σε στελέχη της φαρμακευτικής αγοράς, πριν από μερικούς μήνες. Δεκτή γινόταν η πρώτη αυθόρμητη απάντηση.

Επτά χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος παραμένει κυρίαρχη φιγούρα. Οι λόγοι είναι πολλοί: Διότι οραματίστηκε και δημιούργησε τη ΒΙΑΝΕΞ, τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Γιατί ήταν σκαπανέας και έβλεπε τις ευκαιρίες που ανοίγονταν. Γιατί έχτισε σχέσεις εμπιστοσύνης και συνέργειες με διεθνείς οίκους. Γιατί ξεκίνησε τη βιομηχανική παραγωγή εισάγοντας υψηλή τεχνογνωσία. Γιατί έδωσε εγκαίρως εξαγωγικό προσανατολισμό στον όμιλο. Αλλά και διατί δίδαξε στους ανταγωνιστές του, «πώς ξεπερνάμε το αδύνατο». Γιατί έδειξε τον τρόπο, πώς να πηγαίνει κάποιος κόντρα στο ρεύμα της επιχειρηματικής εσωστρέφειας και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με γνώμονα την ηθική και την κοινωνική υπευθυνότητα. Γι’ αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο «πατριάρχης της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας».

Ήταν μόλις 31 ετών όταν ίδρυσε τη ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ, όμως είχε διανύσει ήδη μια δεκαετία στην τσαρσί του φαρμάκου -δύσκολη, λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας όμως, έμαθε όλα τα μυστικά του ιδιαίτερου αυτού προϊόντος. Από το παλιό αθηναϊκό σπίτι που στεγαζόταν αρχικά η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ, με την «ξύλινη σκάλα όχι σε πολύ καλή κατάσταση» και τη «σκεπή από παλιές λαμαρίνες» όπως λένε οι μαρτυρίες, χρειάστηκε μόλις 10 χρόνια για να κάνει το άλμα. Έχοντας πάντα στο πλευρό του, τους αδελφούς του Θανάση και Κώστα, και την αδελφή του Βασιλική, είχε στο μεταξύ καταφέρει να πείσει τους μεγαλύτερους διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους να τον εμπιστευτούν, συνάπτοντας πολύχρονες στρατηγικές συνεργασίες, πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται ως και σήμερα.

Η ίδρυση της ΒΙΑΝΕΞ το 1971 ήταν το επιστέγασμα μιας τεράστιας προσπάθειας για την υλοποίηση ενός μεγάλου οράματος. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αφού απέκτησε την απαραίτητη τεχνογνωσία, προχώρησε στην έναρξη της βιομηχανικής παραγωγής. Από το 1977 ως και το 1999, η ΒΙΑΝΕΞ ανέπτυξε τέσσερις παραγωγικές μονάδες, η καθεμία εξειδικευμένη σε διαφορετικό τύπο φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ στα γραφεία της κεντρικής διοίκησης δημιουργήθηκε το κέντρο διανομής τελικών προϊόντων. Με συνεχείς επενδύσεις σε προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό, τα τέσσερα εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ σήμερα, αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες εκ των πλέον εξελιγμένων στον ευρωπαϊκό χώρο.

Η διορατικότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου για την ξετύλιγμα της αγοράς του φαρμακείου, τον οδήγησε το 1995 να ιδρύσει την ΒΙΑΝ Α.Ε, εταιρεία του ομίλου ΒΙΑΝΕΞ. Η ανοδική βάδιση που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και τα παραφαρμακευτικά προϊόντα, τον δικαίωσε. Επίσης, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες ερευνητές, με την ίδρυση της ELDRUG S.A. το 2006, ενώ το 2011 η ΒΙΑΝΕΞ έλαβε έγκριση προμηθευτή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization), καθώς και της UNICEF.

Η ΒΙΑΝΕΞ εδώ και αρκετά πλέον χρόνια βρίσκεται στην κορυφή της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, πάνω και από τις πολυεθνικές εταιρείες φαρμάκου που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Ο Όμιλος επεκτείνεται και γεωγραφικά, προστίθενται ασταμάτητα νέες δραστηριότητες σχετικές με τον τομέα της Υγείας, ενώ δηλώνοντας «παρών» στον ψηφιακό μετασχηματισμό, επενδύει και στην Τεχνητή Νοημοσύνη.

Ο άνθρωπος παραμένει σταθερά στο επίκεντρο, το όφελος των ασθενών και το αίσθημα ευθύνης προς την κοινωνία, ως συνέχεια της κοινωνικής ευαισθησίας του Παύλου Γιαννακόπουλου. Ήταν γνωστό το φιλανθρωπικό του έργο, το οποίο πήγαζε από μια οικουμενική αντίληψη για την προσφορά, την αγάπη του για τον άνθρωπο και τη δημιουργική δύναμη που τον χαρακτήριζε. Ήταν πάντα δίπλα σε όλους όσοι τον χρειάζονταν, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ και ζητούσαν τη βοήθειά του.

Μέσα από το φερώνυμο Ίδρυμα, συνεχίζει αδιάλειπτα η απόπειρα στήριξης της υγείας, της νέας γενιάς και του πολιτισμού της χώρας, στο πνεύμα της προσφοράς και των αξιών του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο Παναθηναϊκός του, η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Επτά ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μαύρη ημέρα όπου ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από κοντά μας και… πέταξε ψηλά στον ουρανό. Από την ημέρα που ο Παναθηναϊκός μπορεί να έγινε… φτωχότερος, η κληρονομιά όμως που άφησε πίσω του ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του συλλόγου γιγάντωσε την ομάδα και έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στον Ελληνικό και στον ευρωπαϊκό αθλητισμό.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν ένας απλός Πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Δεν ήταν ένας απλός θιασώτης της ομάδας. Ήταν πολλά περισσότερα. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά στο όραμα του Γιώργου Καλαφάτη. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ο άνθρωπος που θυσίασε χρόνο, χρήμα και προσωπικές στιγμές για να δει την αγαπημένη του ομάδα να φτάνει στην κορυφή της Ευρώπης και να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού των υγιών φιλάθλων σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος από τη στιγμή που αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, ήταν αποφασισμένος να δώσει χρήματα, χρόνο και μεγάλο μέρος της ενέργειάς του για να καταφέρει όχι μόνο να φτάσει στο «τριφύλλι» στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά να πετύχει κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Να διατηρηθεί εκεί για δεκαετίες.

«Τρέλα» και αποφασιστικότητα

Κύρια χαρακτηριστικά της ενασχόλησης του Παύλου Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ ήταν η «τρέλα» και η αποφασιστικότητα. Δαπανώντας τεράστια ποσά είχε έναν και μόνο στόχο. Να γίνει ο Παναθηναϊκός ο παντοκράτορας του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει συμβουλή στον Μάτζικ Τζόνσον που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star crippled και ήταν καταπληκτικός. Ο σύξυλος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει κατά πρόσβαση στη νεολιθική εποχή του αθλήματος.

Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με τον Μιχάλη Κυρίτση, που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο 1ος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε 3ος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον ως πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με αδιατρεψία και να επενδύσει επιπλέον περισσότερα.

Σε μια εποχή όπου αρχικά ο Άρης, στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ και μετέπειτα ο Ολυμπιακός είχαν στερήσει από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, άλλος θα είχε απογοητευτεί. Όχι, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Συνέχισε να επενδύει τρομακτικά ποσά για το άθλημα και για τα δεδομένα της εποχής, ως να τα καταφέρει. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, σε ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, το Στόικο Βράνκοβιτς, το Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα πράσινα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή: Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και 2 αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.

Η έλευση του Ντομινίκ και η μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996

Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλει ως τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος δικαιώθηκαν για πρώτη κίνηση ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με φανερά τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.

Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν και ένας καταϊδρωμένος αλλά άσμενος Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα Ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».

«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο όμοιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.

Σε συνέντευξή του μετά την καθυπόταξη εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, το 1998, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν καταφανής σχετικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογενείας του: «Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω».

Κυρίαρχος σε Ελλάδα και Ευρώπη ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο Παναθηναϊκός έγινε κατάφωρος στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί ο ίδιος) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης, κάποιοι ήρθαν μόνο αργά όπως ο Φάνης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: Αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Τεράστιος και στην αποχώρησή του

Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.

Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι ακριβώς αυτό: Η αγάπη του κόσμου ωσπεράν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας όμως πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του ως την τελευταία στιγμή.

Το κλειστό «Κλειστό Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της «Λεωφόρου»

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου.

Την ίδια ώρα, στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί, που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν στο περιορισμοί του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον «δικό τους Παύλο», βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».

Από τον Ιούνιο του 2021, με πρόσχημα τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους 2 άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη.

Οι μεγάλες Παναθηναϊκές στιγμές του

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τους ελάχιστους παράγοντες στον Ελληνικό αθλητισμό, που ό,τι υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Είχε πει ότι θα κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκανε!

Τόσο απλά... Έδωσε χρήμα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, έδωσε άπλετο χρόνο από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες αλλά κυρίως έδωσε την ψυχή του για τον Παναθηναϊκό συνολικά. Όχι μόνο για την ομάδα μπάσκετ, την οποία οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές, αλλά και για το ποδόσφαιρο και όλα τα τμήματα του συλλόγου.

Η Παναθηναϊκή βάδιση του Παύλου Γιαννακόπουλου

• Το 1972 ξεκίνησε την ενεργή ενασχόλησή του με το «τριφύλλι».
• Από το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκησή της.
• Το 1992 έκανε τη μεταγραφή του «αιώνα» στην Ελλάδα ντύνοντας το Νίκο Γκάλη στα πράσινα.
• Το 1993 η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Από τότε ως σήμερα ακολούθησαν άλλα 15 ανάλογα τρόπαια.
• Το 1995 έφερε στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Αμερικάνο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα, τον θρύλο του ΝΒΑ, Ντομινίκ Ουίλκινς.
• Με τον Ντομινίκ μπροστάρη το 1996 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) το οποίο σφραγίστηκε με τη θρυλική τάπα του Στόγιαν!
• Ακολούθησαν από τότε άλλα 5 ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά και το διηπειρωτικό του 1996!
• Τη σεζόν 1997-1998 κατακτήθηκε και το πρώτο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού» επί των ημερών του και ξεκίνησε η αυτοκρατορία αφού ως σήμερα ακολούθησαν πολλά περισσότερα.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε επί των ημερών του Παύλου Γιαννακόπουλου ένα σερί κατάκτησης τουλάχιστον ενός τίτλου κάθε σεζόν από το 1996 και για 27 ολόκληρα χρόνια. Κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ καμία ομάδα στην Ευρώπη και πιθανότητα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πηγή: newsbomb