Πέντε αριστουργήματα του κινηματογράφου των ’60s που -σχεδόν- κανείς δεν θυμάται

Σε μια εποχή που το Χόλιγουντ απελευθερώνεται από την αυστηρή λογοκρισία και νέες φωνές αναδύονται στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν, οι οθόνες πλημμυρίζουν από έργα κάθε είδους: από κοινωνικά δράματα ως αιματοβαμμένα θρίλερ και σουρεαλιστικές σάτιρες. Και μέσα σε αυτή την πληθώρα τίτλων, κάποια διαμάντια χάθηκαν, ξεχάστηκαν ή μόνο δεν πήραν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε.

Ακολουθούν 5 εξαιρετικές ταινίες των ’60s που αξίζει να (ξανα)ανακαλύψουμε:

1. The Family Way, 1966
Σκηνοθεσία: Ρόι και Τζον Μπόλτινγκ

Μια φαινομενικά απλή ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού που προσπαθεί να στεριώσει τον έγγαμο βίο του κάτω από τη στέγη των γονιών του, μετατρέπεται σε ένα λεπτοδουλεμένο ψυχογράφημα για τις οικογενειακές προσδοκίες και τις κοινωνικές πιέσεις. Ο Τζον Μιλς συγκλονίζει ως πατέρας, ενώ η κόρη του, Χέιλι Μιλς, δίνει μια από τις πιο ώριμες ερμηνείες της καριέρας της. Η μουσική επένδυση από τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, αν και αριστουργηματική, παραμένει άγνωστη στους περισσότερους.

2. Mademoiselle, 1966
Σκηνοθεσία: Τόνι Ρίτσαρντσον

Η Ζαν Μορό ενσαρκώνει μια δασκάλα που εξωτερικά μοιάζει άψογη, αλλά εσωτερικά σιγοκαίει από μια βίαιη και διαταραγμένη επιθυμία. Σ’ ένα απομονωμένο Γαλλικό χωριό, εξαπολύει την καταστροφική της οργή, στρέφοντας την κοινότητα ενάντια στον ξένο ξυλοκόπο που ποθεί. Ένα ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές αποχρώσεις, το φιλμ είναι μια σκοτεινή αλληγορία για την καταστολή και την προκατάληψη.

3. Privilege, 1967
Σκηνοθεσία: Πίτερ Γουάτκινς

Ένας ροκ σταρ χρησιμοποιείται ως πιόνι της κυβέρνησης για να κρατήσει τον λαό απασχολημένο και υποταγμένο. Η αλληγορία του Γουάτκινς για τη μαζική παίδευση και την πολιτική χειραγώγηση είναι τόσο αιχμηρή, που η ταινία αποσύρθηκε γρήγορα από τις αίθουσες. Με εμφανείς παραλληλισμούς με ολοτελώς καθεστώτα, το Προνόμιο φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

4. Our Mother’s House, 1967
Σκηνοθεσία: Τζακ Κλέιτον

Μια ομάδα παιδιών θάβει τη νεκρή μαμά της στον κήπο και προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της σαν να μη συνέβη τίποτα. Όταν ο άφαντος πατέρας (ο υποβλητικός Ντερκ Μπογκάρντ) επανεμφανίζεται, η εύθραυστη ισορροπία διαλύεται. Ο Κλέιτον δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που ανατέμνει τη μοναξιά, τον φόβο και την χητεία για προστασία, με εξαιρετικές ερμηνείες από τους μικρούς ηθοποιούς.

5. Black Girl, 1966
Σκηνοθεσία: Ουσμάν Σεμπέν

Ένα αφρικανικό διαμάντι που δυστυχώς παραμένει ελάχιστα γνωστό. Η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας από τη Σενεγάλη που εργάζεται ως οικιακή επίρροθος στη Γαλλία και σταδιακά εγκλωβίζεται σ’ ένα σύστημα αποικιοκρατικής βίας και απόρριψης. Ο Σεμπέν, σκαπανέας του αφρικανικού κινηματογράφου, υπογράφει ένα λιτό αλλά βαθύ κοινωνικό δράμα για την ταυτότητα, την απώλεια και την ψυχική αλλοτρίωση.

Σε μια εποχή γεμάτη νοσταλγία για το παλιό καλό σινεμά, ενδεχομένως είναι καιρός να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα – όχι μόνο προς τα κλασικά, αλλά και προς τα ξεχασμένα αριστουργήματα που σημάδεψαν αθόρυβα μια ολόκληρη εποχή.