Πέθανε ο σπουδαίος πιανίστας Alfred Brendel σε ηλικία 94 ετών

Πέθανε σε ηλικία 94 ετών ο Alfred Brendel, ένας από τους σπουδαιότερους πιανίστες.

Ο συνθέτης, ποιητής και δοκιμιογράφος άφησε την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο, περιτριγυρισμένος από τα αγαπημένα του πρόσωπα, νωρίτερα σήμερα, όπως έγινε γνωστό από σχετική ανακοίνωση.

Η οικογένειά του – η σύντροφός του Maria Majno, η πρώην σύζυγός του Irene Brendel, τα παιδιά του Doris, Adrian, Sophie και Katharina, καθώς και τα τέσσερα εγγόνια του – τον αποχαιρέτησαν με «βαθιά ευγνωμοσύνη και αγάπη», σύμφωνα  την ίδια ανακοίνωση.

O Brendel θεωρείται παγκοσμίως ένας εκ των κορυφαίων ερμηνευτών της μουσικής του Beethoven.

Ο Alfred Brendel δεν ήταν, όπως προαναφέρθηκε, μόνο κορυφαίος πιανίστας.

Ήταν επίσης διακεκριμένος δοκιμιογράφος και ποιητής, γνωστός για το λεπτό και συχνά ανατρεπτικό του χιούμορ.

Ο ίδιος θυμόταν ως πρώτη του μουσική ανάμνηση το να κουρδίζει ένα γραμμόφωνο με δίσκους όπερας και να προσπαθεί να τραγουδήσει.

Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1931 στο Wiesenberg της Μοραβίας (σημερινή Τσεχία), και απέδιδε την ιδιότυπα σαρκαστική του κοσμοαντίληψη στις εμπειρίες του ως παιδί σε μια Ευρώπη που σπαρασσόταν από τον πόλεμο.

Σε αντίθεση με πολλούς μουσικούς, δεν προερχόταν από μουσική οικογένεια ούτε επέδειξε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στην παιδική του ηλικία.

Σπούδασε πιάνο στην τότε Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια στο Ωδείο του Γκρατς στην Αυστρία. Αργότερα παρακολούθησε μαθήματα στη Λουκέρνη με τον Edwin Fischer, τον οποίο θεωρούσε τον σημαντικότερο μέντορά του, αυτόν που του έμαθε να παίζει με πάθος μέσα στο πλαίσιο του κλασικισμού.

Ο Brendel εξελίχθηκε ως αυτοδίδακτος. «Ένας δάσκαλος μπορεί να είναι υπερβολικά επιδραστικός», είχε πει.

«Αν είσαι αυτοδίδακτος, μαθαίνεις να μην εμπιστεύεσαι τίποτα που δεν έχεις καταλάβει μόνος σου».

Ξεκίνησε την καριέρα το 1948 στο Γκρατς και την επόμενη χρονιά κέρδισε το βραβείο Concorso Busoni στην Ιταλία.

Αν και αρχικά καταπιάστηκε με το έργο του Liszt, σύντομα διεύρυνε το ρεπερτόριό του επικεντρώνοντας κυρίως σε συνθέτες της Κεντρικής Ευρώπης – αποφεύγοντας όμως σταθερά τη σύγχρονη μουσική.

Το 1971 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λονδίνο. Ηχογράφησε τέσσερις φορές τα Κοντσέρτα για Πιάνο του Beethoven, με τελευταία την ιστορική εκτέλεση του 1999 με τη Φιλαρμονική της Βιέννης υπό τη διεύθυνση του Sir Simon Rattle – συνεργασία που χαρακτηρίστηκε εμβληματική.

Το 2008, στην τελευταία του συναυλία στη Βιέννη, ερμήνευσε το Κοντσέρτο για Πιάνο αρ. 9 του Mozart. 

Η συναυλία αυτή, συγκαταλέχτηκε από τη Daily Telegraph στη λίστα με τις 100 κορυφαίες πολιτιστικές στιγμές της δεκαετίας.

Ελαβε τον τίτλο του Ιππότη (KBE) το 1989, τιμητικά λόγω της αυστριακής υπηκοότητάς του.

Αν και η διεθνής του αναγνώριση ήρθε σχετικά αργά – στα 45 του – η ερμηνευτική του ωριμότητα και η πνευματική του προσέγγιση στο πιάνο τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της εποχής του.

Στα τελευταία του χρόνια, μυοσκελετικά προβλήματα τον ανάγκασαν να εστιάσει σε λιγότερο απαιτητικά έργα, όπως εκείνα του Bach, του Schumann και φυσικά του «αγαπημένου του Beethoven», στον οποίο όπως έλεγε «ο θαυμασμός του μεγάλωνε μέρα με τη μέρα – αν όχι ώρα με την ώρα».

Τα τελευταία χρόνια, παρουσίασε, επίσης, βαρηκοΐα.

Σε κάθε περίπτωση συνέχισε να διδάσκει και να δίνει διαλέξεις.

Γνωστός για την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ του, είχε δηλώσει ως χόμπι του το «ακούσιο χιούμορ και τη συλλογή κιτς αντικειμένων».

Το σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο ήταν γεμάτο με ιδιόμορφα αντικείμενα – μεταξύ αυτών και ένα σκελετωμένο χέρι που αναδυόταν από το πιάνο όταν άνοιγες το καπάκι.

Τα δοκίμιά του, όπως το «Musical Thoughts and Afterthoughts» (1976), και η ποιητική του συλλογή One Finger Too Many (1998), φανερώνουν το εύρος του πνεύματός του πέρα από τα μουσικά δρώμενα.

Πηγή: skai.gr

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.