Πέθανε ο σπουδαίος σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου είχε τιμηθεί με τον τίτλο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών από τη Γαλλική Δημοκρατία, με κύρωση του Υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας, αναγνωρίζοντας έτσι τη ευεργεσία του στην προώθηση του θεάτρου σε διεθνές επίπεδο.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1949, ο Παπαβασιλείου ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, όμως σύντομα τον κέρδισε η τέχνη της υποκριτικής. Εγγράφηκε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όπου και άρχισε να χαράζει την βάδιση του στο θεατρικό τοπίο της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, υπηρέτησε το θέατρο με επιθυμία και συνέπεια. Σκηνοθέτησε περισσότερες από τριάντα παραστάσεις, από αρχαίους τραγικούς ως σύγχρονους συγγραφείς, όπως ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Μολιέρος, ο Μαριβώ, ο Πιραντέλλο, ο Χόρβατ, ο Αναγνωστάκης, ο Μανιώτης και πολλοί άλλοι. Παράλληλα, επιδόθηκε με την ίδια αγάπη στη διερμηνία σημαντικών έργων, δίνοντας νέα πνοή σε κείμενα σπουδαίων δημιουργών όπως ο Γκολντόνι, ο Μποντ, ο Μπαρτ και ο Σαντ.

Ιδιαίτερα γνωστές είναι παραστάσεις που έφεραν την προσωπική του σφραγίδα, όπως τα: Τους Ζυγούς Λύσατε (2019), Η Ελένη του Γιάννη Ρίτσου (2017), Relax… Μινώτης (2017), Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή… θα πεις κι ένα τραγούδι, Ιφιγένεια σε Ταύροις του Γκαίτε, Ο Τυχοδιώκτης (βασισμένος στον Χουρμούζη), Του Κουτρούλη ο γάμος (2012), Κύκλωψ (2013), καθώς και 2 οπερέτες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.

Η καλλιτεχνική του βάδιση και η προσφορά του στο Ελληνικό θέατρο αναγνωρίστηκαν από φορείς όπως ο Δήμος Αθηναίων και ο Δήμος Χαλανδρίου, η Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, αλλά και διεθνώς, από το Φεστιβάλ Θεάτρου των Συρακουσών στη Σικελία. Ο Παπαβασιλείου, παρότι δεν δίδαξε συστηματικά, προσέφερε τις γνώσεις του στη θεατρική εκπαίδευση, διδάσκοντας κατά καιρούς σε δραματικές σχολές και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου υπήρξε ένας ακούραστος εργάτης της θεατρικής τέχνης, ένας βαθιά μυαλωμένος δημιουργός και ένας καλλιτέχνης με ατομικό στίγμα, που υπηρέτησε τη σκηνή με ήθος, πνευματικότητα και συνέπεια. Η απώλειά του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο Ελληνικό θέατρο.