Ποιος θα είναι ο «βασιλιάς» στη νέα πολιτική σκακιέρα - Οι μετατοπίσεις και τα «φλερτ»

Η σημερινή πολιτική γεωγραφία διαφέρει σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτήν του 1974 ή του 1981, διατηρώντας όμως κάποιες σταθερές. Η ΝΔ είναι το κόμμα που κατάφερε, παρά τους ισχυρούς κλυδωνισμούς, με αποκορύφωμα τις μέρες της οικονομικής κρίσης, να διατηρήσει τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων και ποτέ στη διαδρομή αυτών των 50 ετών δεν έχασε την χούι του κόμματος εξουσίας. Ήταν και παραμένει κυρίαρχη δύναμη στο χώρο της κεντροδεξιάς και με τα κατά καιρούς ανοίγματα προς το κέντρο, με πρώτο αυτό του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη δεκαετία του ’70 να είναι ακόμα και από τα έδρανα της αντιπολίτευσης σε απεκδοχή εναλλακτική κυβερνητική επιλογή. Ακόμα και το 2019 κερδίζοντας τις κεντρώες ψήφους επιβεβαίωσε την επιτυχία αυτής της στρατηγικής.

Η εκ δεξιών απειλή

Η Νέα Δημοκρατία παράλληλα απορροφούσε τις «δεξιότερες» ψήφους του πιο συντηρητικού κοινού. Ουσιαστικά ως και τη δεκαετία του 2010 δεν ένοιωσε ενειπή από τα δεξιά της. Οι κομματικοί σχηματισμοί σε αυτό το χώρο είχαν ισχνό εκλογικό αποτύπωμα και οι ψηφοφόροι συνήθως εκφράζονταν από βουλευτές της ΝΔ, που είχαν ψηλότερα την «πατριωτική» και «παραδοσιακή» ατζέντα. Η οικονομική κρίση άλλαξε όμως τα δεδομένα. Εκτός από την αλματώδη άνοδο της Αριστεράς, στον χώρο δεξιότερα της ΝΔ άρχισε να δημιουργείται μια διακριτή πολιτική κινητικότητα, που εκφράστηκε με διάφορους τρόπους, φτάνοντας σήμερα να αθροίζει εκλογικά σε ορισμένες περιφέρειες ποσοστά ακόμα και μεγαλύτερα του 25%. Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, η Νίκη, οι Σπαρτιάτες, το κόμμα Λατινοπούλου, ακόμα και μέρος του ψηφοφόρων της Πλεύσης Ελευθερίας συγκροτούν έναν πολιτικό χώρο, που ο μόνος λόγος που δεν εμφανίζεται ως εναλλακτική κυβερνητική λύση, είναι η πολυδιάσπασή του σε πολλά πολιτικά σχήματα, κάτι που όμως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να συμβεί στο μέλλον, όπως συνέβη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Η «προοδευτική» αστάθεια

Στον πολιτικό χώρο που προσδιορίστηκε ως «Δημοκρατικός» ή «Προοδευτικός» τα δεδομένα ήταν πιο σύνθετα. Από την έναρξη της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε ένα κόμμα που να έβαλε από την έναρξη την σφραγίδα του κυβερνητικού πόλου. Αυτό όμως δεν άργησε να συμβεί καθώς η δυναμική του ΠΑΣΟΚ ήταν εμφανής και σαρωτική. Ο νικηφορία του 1981 συνέθεσε ουσιαστικά τον οριστικό μεταπολιτευτικό χάρτη και το δίπολο πάνω στο οποίο κινήθηκε η πολιτική πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο κυβέρνησε για πολλά χρόνια, αλλά δημιούργησε και μια νέα πολιτική κουλτούρα, με πολλούς οπαδούς, αλλά και αντιπάλους. Ουσιαστικά ως το 2004 όταν ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε την ηγεσία στον Κώστα Καραμανλή το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την πολιτική δύναμη που σε πολλοίς σημάδεψε όσο κανένα άλλο κόμμα την μεταπολίτευση. Από την άλλη οι δυνάμεις της Αριστεράς, όντας πολυδιασπασμένες (ανήκει άλλωστε στο πολιτικό DNA του χώρου η διάσπαση) δεν κατάφεραν να παρουσιαστούν ως αξιόπιστη κυβερνητική δύναμη, με μια και μόνο παρουσία σε κρατικό σχήμα, την συγκυβέρνηση του 1989 με τη ΝΔ, όταν και γεννήθηκε ο Συνασπισμός.

Η κρίση και οι αλληλοτροφοδοτούμενες κλεψύδρες

Το όχημα που καταρράκωσε το ΠΑΣΟΚ και έφερε κόμμα της Αριστεράς στα κυβερνητικά έδρανα ήταν η οικονομική κρίση. Το ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε στο μέγιστο μέρος τη χρεοκοπία, αλλά και τα σκάνδαλα τα οποία βρέθηκαν πολλές φορές στα πρωτοσέλιδα επί μια 20ετία. Στη δεκαετία του 2010 όσο άδειαζε η κλεψύδρα του ΠΑΣΟΚ, τόσο γέμιζε αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αθροιστούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς το εκλογικό κοινό στο οποίο απευθύνονταν επί 59 χρόνια ήταν ανάμεσα στο 45% και το 55%, κάτι που έδινε πάντα η αντίληψη της κοινωνικής πλειοψηφίας, πλην όμως η απώλεια του κέντρου και οι μετατόπιση των ψηφοφόρων του προς τη Νέα Δημοκρατία, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα. Και τα 2 κόμματα είχαν και σε ένα βαθμό έχουν ακόμα χητεία πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, πρέπει να επαναλανσάρουν το πολιτικό τους marque και ως στιγμής τα δεδομένα δείχνουν ότι αυτός δεν θα είναι ένας εύκολος δρόμος.

Τα προβλήματα και η νέα «γλώσσα»

Η διαλυτική βάδιση του ΣΥΡΙΖΑ, ο καταστροφικός για το κόμμα πόλεμος που μοιάζει περισσότερο με world κάνει αμφίβολο αν θα μπορέσει να επιστρέψει σε ρόλο πρωταγωνιστή. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ αν και δείχνει να έχει τελευταίως μια σχετική δυναμική δεν δείχνει αυτό να απειλεί ακόμα την κυβερνώσα παράταξη. Το στοίχημα για την κεντροαριστερά είναι να βρει τη γλώσσα με την οποία θα απευθυνθεί σε κοινά που παραδοσιακά ανήκαν στον χώρο της. Την εξηκοντάλεπτο που υπάρχουν υπαρκτά προβλήματα, όπως η ακρίβεια, το αξία της στέγης, τη στιγμή που ακόμα δεν έχουν ανακάκψει τα φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα την εποχή της κρίσης και σε άλλη εποχή θα έδιναν άμποσμα σ' αυτό το χώρο, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει και ο μόνος χώρος ο οποίος φαίνεται να κερδίζει είναι αυτός δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για μια φανερά αδυναμία.

Η αστάθεια που επικράτησε και συνεχίζει να επικρατεί στην κεντροαριστερά, δίνει ένα ισχυρό ατού στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος εμφανίζεται ως ο μόνος εγγυητής της σταθερότητας, αντίληψη που φαίνεται ότι οι ψηφοφόροι θεωρούν εξαιρετικά σημαντική μετά από μια δεκαετία κρίσης και δοκιμασιών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα νικά διαπαντός από τα αποδυτήρια. Τα έντονα κοινωνικά προβλήματα και η αυξανόμενη δυναμική από τα δεξιά του δείχνουν ότι στο τέλος της δεύτερης τετραετίας, και αν το ΠΑΣΟΚ ανακτήσει έστω μέρος του κοινού του, η πάλη του θα πρέπει να δοθεί σε 2 μέτωπα. Και όπως όλοι γνωρίζουν οι διμέτωποι πόλεμοι κρύβουν πολλές παγίδες. Με δεδομένο επίσης το εξαιρετικά ασταθές διεθνές περιβάλλον, κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει με βεβαιότητα για τους νικητές και τους ηττημένους του κοντινού μέλλοντος.