Συλλέκτη που μετατρέπει τον αέρα σε νερό – ακόμα και στην έρημο – κατασκεύασε το ΜΙΤ

Ο νέος συλλέκτης νερού αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την παροχή ασφαλούς και προσβάσιμου πόσιμου νερού σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, και λειτουργεί οπουδήποτε υπάρχουν υδρατμοί στον αέρα, σύμφωνα με τη διάβασμα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Nature Water.

Όπως αναφέρει το LiveScience, ο συλλέκτης νερού είναι κατασκευασμένος από υδρογέλη (ένα υλικό με υψηλή απορροφητικότητα νερού) που είναι κλεισμένο μεταξύ 2 στρώσεων γυαλιού – σαν ένα παράθυρο. Τη νύχτα, η συσκευή απορροφά υδρατμούς από την ατμόσφαιρα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, το νερό συμπυκνώνεται στο γυαλί θέλγητρο σε μια επίστρωση που διατηρεί το γυαλί δροσερό. Το υγρό νερό στη συνέχεια στάζει από το γυαλί και συλλέγεται σε ένα σύστημα σωλήνων.

Η υδρογέλη έχει διαμορφωθεί σε ένα ειδικό σχήμα, μια σειρά θόλων που μοιάζουν με ένα περιτύλιγμα συσκευασίας με φούσκες (bubble wrap), που φουσκώνει όταν απορροφά υδρατμούς. Οι θόλοι αυξάνουν την επιφάνεια του υλικού, γεγονός που αυξάνει την ποσότητα νερού που μπορεί να συγκρατήσει.

Η υδρογέλη που χρησιμοποιεί το ΜΙΤ έχει διαμορφωθεί όθεν να συγκρατεί περισσότερο νερό

ΜΙΤ

Οι ερευνητές δοκίμασαν τη νέα συσκευή για μια εβδομάδα στην Κοιλάδα του Θανάτου, που εκτείνεται σε τμήματα της Καλιφόρνια και της Νεβάδα στις ΗΠΑ. Είναι το πιο ζεστό μέρος στον κόσμο και το πιο ξηρό μέρος της Βόρειας Αμερικής.

Πώς το νερό από τον αέρα γίνεται πόσιμο

Ο συλλέκτης στην έρημο παρήγαγε κατά πρόσβαση 1/4 με 2/3 ενός φλιτζανιού νερού κάθε μέρα (57 – 161,5 χιλιοστόλιτρα). Σε πιο υγρές περιοχές, η συσκευή θα πρέπει να παράγει αρκετά περισσότερο νερό. Αυτός ο σχεδιασμός είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από προηγούμενες προσπάθειες συλλογής πόσιμου νερού από τον αέρα, χωρίς να χρειάζεται ηλεκτρική κόπιασμα για τη λειτουργία του, ανέφεραν εκπρόσωποι του MIT.

Οι ερευνητές έλυσαν επίσης ένα άλλο μακροχρόνιο πρόβλημα με την ποιότητα του νερού που συλλέγεται. Τα άλατα λιθίου, που προστίθενται στην υδρογέλη για να αυξήσουν την απορρόφηση του νερού, συνήθως διαρρέουν στο νερό καθιστώντας το μη πόσιμο χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Το πλάνο του ΜΙΤ περιλαμβάνει έναν σταθεροποιητή αλατιού που ονομάζεται γλυκερόλη, ο οποίος μειώνει τη διαρροή σε κάτω από 0,06 ανά ποσοστιαία μονάδα (αυτή είναι η ανώτερη ποσότητα άλατος λιθίου που σύμφωνα με την αμερικανική Γεωλογική Υπηρεσία μπορεί να υπάρχει στα υπόγεια ύδατα για να θεωρούνται πόσιμα).

Αν και ο συλλέκτης της δοκιμής δεν παράγει αρκετό νερό για να καλύψει τις ανάγκες ενός ολόκληρου νοικοκυριού, οι ερευνητές εκτιμούν ότι η μεταχείριση οκτώ συλλεκτών διαστάσεων 1 x 2 μέτρα θα μπορούσε να είναι αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες νοικοκυριών σε περιοχές όπου δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό.