Τα ηλεκτρικά υπερ-αυτοκίνητα μένουν στα αζήτητα

Διότι τι νόημα έχει να δώσει κανείς εκατομμύρια για ένα ηλεκτρικό υπερ-αυτοκίνητο όταν ένα απλό και προσιτό Hyundai Ioniq 5 N επιταχύνει από στάση ως τα 100 χλμ./ώρα σε μόλις 3,4 δεύτερα;

Η ηλεκτροκίνηση έφερε μια αθόρυβη επανάσταση: τον εκδημοκρατισμό των πολλών ίππων και των εντυπωσιακών επιδόσεων. Στο παρελθόν ο συνδυασμός αυτός ήταν διαθέσιμος μόνο για λίγους ενώ τώρα μπορεί να βρεθεί σε πολλά BEVs (Battery Electric Vehicles).

Eπίσης στο παρελθόν ο συγκεκριμένος συνδυασμός προέκυπτε από κινητήρες με πολλούς κυλίνδρους, πολύπλοκο σχεδιασμός και πολλά κυβικά και φυσικά με συναισθηματική ένταση.

Σήμερα, στα ηλεκτρικά, η ισχύς είναι ωσπεράν «plug-and-play». Και όσο κι αν εντυπωσιάζουν τα νούμερα, έχουν πάψει να ξεχωρίζουν.

Ο επικεφαλής της Corvette, Tony Roma, και ο Mate Rimac της Rimac συμφωνούν: η απόλυτη επιτάχυνση δεν αρκεί πια. Οι πελάτες αναζητούν κάτι εμπειρικά μοναδικό -το σασπένς, τον ήχο, τη μυρωδιά, τη δραματικότητα. Όλα όσα ένα ηλεκτρικό όχημα δύσκολα προσφέρει.

Η Rimac για παράδειγμα δυσκολεύεται να πουλήσει το hypercar της, το Nevera, ενώ η Pagani και η Koenigsegg δηλώνουν πως οι πελάτες τους προτιμούν τον ήχο ενός V12 από τη σιωπή των κιλοβάτ.

Και αυτό διατί ένα supercar δεν είναι μόνο οι επιδόσεις, θεωρητικές και πραγματικές. Είναι η ένταση, το συναίσθημα, η υπερβολή. Κι αν όλα τα αυτοκίνητα γίνουν ωσπεράν το ίδιο γρήγορα, τότε ένα supercar δεν θα έχει πια νόημα.