Το να κάνουμε μετράει, όχι το να λέμε

Ένας άνθρωπος είναι ό,τι κάνει και όχι ό,τι λέει. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, η οποία, αν θέλει να επιβιώσει στο διαρκώς μεταβαλλόμενο σκηνικό, πρέπει να μάθει να μιλάει λιγότερο και να κάνει περισσότερα.

Στη λειψανδρία στις στρατιωτικές παραγωγικές σχολές αναφέρθηκε πρόσφατα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, υπογραμμίζοντας ότι το κίνητρο για την εισαγωγή σε αυτές δεν μπορεί να είναι μόνο ο μισθός. Ας δούμε τι είπε: «Δεν μπορούμε να δώσουμε τα ίδια χρήματα που παίρνει ένας πλοίαρχος ενός τάνκερ, που ο μισθός του υπερβαίνει τις 10-15 χιλιάδες τον μήνα. Δεν μπορούμε να δώσουμε αυτά τα χρήματα. Θεωρώ ότι αυτό το οποίο μπορεί να ισοσταθμίσει την έλλειψη των χρημάτων είναι το πολύ καλό περιβάλλον εργασίας. Και ξαναλέω, στο τέλος της μέρας θα πρέπει να το λέει και η καρδιά σου, η ψυχή σου, να το θέλεις αυτό το πράγμα. Όλα στη ζωή δεν είναι χρήματα, υπάρχουν κι άλλες ικανοποιήσεις. Εάν σε κάποιον το να φοράει τη στολή του Έλληνα αξιωματικού, του στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν λέει τίποτε, είναι πολύ δύσκολο να τον προσελκύσω, όσα χρήματα κι αν του δώσω».

Ήτοι, για να γίνεις αξιωματικός θα πρέπει να σε συγκινούν ιδανικά. Κι εδώ η χώρα έμεινε στην ίδια τάξη, καθώς αυτά αντικαταστάθηκαν με τον καταναλωτισμό και με θητεία fasttrack 9 μηνών!

Η αλλαγή νοοτροπίας θέλει κόπο και σχέδιο. Μακάρι να το δούμε, για να μην κλαίμε συνέχεια τη μοίρα μας και να λέμε τι πάθαμε με τη Μονή του Σινά ή με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, όπου ο πρώην σύμμαχός μας στη Λιβύη, ο Χαλίφα Χάφταρ, αλληθωρίζει προς την Άγκυρα. Τον Λίβυο στην αρχή τον είχαμε φίλο, αλλά μετά τον προγράψαμε, ποιος ξέρει γιατί;

Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι ή απλώς να υπάρχουμε ως παρακολουθητές, ήτοι χωρίς ειδικό βάρος στην περιοχή. Η πρόσφατη φασαρία στη Βουλή για τα οκτώ ελληνικά F-16 που θα σταθμεύσουν στη Ρουμανία -στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ– δείχνει να δυσκολευόμαστε ακόμα και στα αναγκαία. Και καλά τα αριστερά κόμματα, τα άλλα του συντηρητικού χώρου πώς μπερδεύονται και στα απλά θέματα; Λίγο να σκεφτεί κάποιος, θα καταλάβει ότι απ’ αυτή τη συνδρομή η Ελλάδα (και όχι ο Μητσοτάκης ή όποιος άλλος  πρωθυπουργός) κερδίζει, μέσω των πιλότων της, πολύτιμη εμπειρία.

Μην ξεχνάμε ότι αρνηθήκαμε να στείλουμε επαγγελματίες εθελοντές στο Τσαντ όταν μας το ζήτησαν οι Γάλλοι, τους οποίους μετά κατηγορούσαμε για κυνική στάση στην ιστορία με τους πυραύλους Meteor που ζήτησαν οι Τούρκοι.

Ας ελπίσουμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και η μιζέρια δεν θα δράσουν ανασχετικά στην ευκαιρία που ανοίγεται -με τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης- να ενισχυθεί η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Και εδώ θα φανεί αν κάνουμε πράξεις ή λέμε μόνο λόγια!