Υπάρχει ανάγκη για κάτι καινούργιο

Πενήντα και ένα χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, γιορτάζουμε σήμερα. Μισός και βάλε, αιώνας  Μεταπολίτευσης,  στο έλεος των ιλιγγιωδών αλλαγών στον κόσμο, που βλέπουμε καθημερινά:

Δεκάδες νέα προβλήματα αντικαθιστούν δεκάδες προβλήματα που είχαν αντικαταστήσει δεκάδες άλλα προβλήματα που είχαν διαδεχθεί δεκάδες άλλα…

Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Και όλα αυτά τα δεκάδες προβλήματα είναι πραγματικά αλληλένδετα.

Το παρόν είναι ένας αδυσώπητος κριτής. Και αυτό είναι μια μεγάλη ευλογία. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ,αποτελούν ένα χρήσιμο σημείο εκκίνησης για αναστοχασμό.

Το μέλλον μάς γεμίζει με περισσότερο φόβο παρά ελπίδα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν ότι η πολιτική γίνεται πάνω από τα κεφάλια τους.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σοβαρή απουσία κοινωνικής  εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Βαθαίνει η κρίση των θεσμών στην Ελλάδα.

Εννιά στους 10 Ελληνες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Public Issue.
Το πρώτο κόμμα -τη ΝΔ -την εμπιστεύεται ένας στους τέσσερις πολίτες, στην καλύτερη περίπτωση, με βάση τις δημοσκοπήσεις. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση: Ενας στους 10 στηρίζει το δεύτερο κόμμα.

Η σημερινή απαξίωση των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, έχει επαναφέρει την κρίση κοινωνικής εμπιστοσύνης προς το κομματικό σύστημα στα επίπεδα του 2011.

Κάποιοι επωφελούνται βεβαίως από αυτή την απογοήτευση, ψαρεύοντας στα θολά νερά του λαϊκισμού.

Αναμφίβολα όμως, ουδείς μπορεί να επιβιώσει πολιτικά , ζητώντας υπακοή ή ανυπακοή στην εξουσία.
Το μειονέκτημα της υποταγής βέβαια είναι πολύ μεγαλύτερο. Δεν είναι μόνο η ίδια η πράξη της υποταγής, αλλά και η κατασκευή επιχειρημάτων που τη δικαιολογούν.

Γιατί δεν μπορεί κανείς να σηκώσει κεφάλι, υπολογίζοντας απλά τα οφέλη ή τα μειονεκτήματα της εξουσίας. Εξιδανικεύοντας τα προβλήματα, στο τέλος, μένουν μόνο οι υπολογισμοί που χρειάζονται για να αποφύγουν την αποσύνθεση. Είναι μια φόρμουλα που έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε όλη την ιστορία. Αποκαλύπτει μια παρακμή που αγνοήθηκε από τους πρωταγωνιστές της.

Ενας κόσμος που έχει εξαφανιστεί

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι θέτουν πολλά ερωτήματα και δυσκολεύονται πολύ να βρουν απαντήσεις
Αλλά δεν μπορούμε πλέον να ζούμε σε έναν κόσμο που έχει εξαφανιστεί. Και άλλοι, σε δυτικές δημοκρατίες το έχουν προσπαθήσει και έχουν αποτύχει.

Τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, πολλοί ζουν κολλημένοι σε μια εποχή που πέρασε προ πολλού.
Χρειάζεται κάτι καινούργιο. Κάτι που θα εμπνεύσει όσους έχουν χάσει προ πολλού την αίσθηση ότι η πολιτική ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα τους.

Χρειαζόμαστε κάτι νέο. Κάτι που να  αποδίδει δικαιοσύνη στο παρελθόν και στο μέλλον.
Μόνο που οι υποτακτικές πολιτικές ελίτ έχουν μια ξεπερασμένη νοοτροπία.

Ταυτίζουν το νέο με τα σχέδιά τους. Και τα σχέδια αυτά χρησιμεύουν μόνο για την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Χρειαζόμαστε κάτι νέο , κυρίως για τους νέους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν να χτίσουν την προσωπική και κοινωνική τους ζωή.

«Κουφοί και αναίσθητοι»

Οπως λέει ο Τσαρλς Τέιλορ ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς φιλοσόφους της εποχής μας στο βιβλίο «Κοσμική Εποχή», η κρίση προκαλείται από το γεγονός ότι κάποιοι πολιτικοί είναι «κουφοί και αναίσθητοι» στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Αυτή η κατάσταση κρίσης που προκαλούν, αντικατοπτρίζεται στην ευρεία περιγραφή αυτού που βιώνουν οι απλοί άνθρωποι όταν λένε ότι «αισθάνονται κολλημένοι»: «Δεν ξέρω πού να πάω», «Δεν ξέρω τι έχει πραγματικά νόημα», «Δεν ξέρω πάνω σε τι να χτίσω τη ζωή μου».
Παγιδευμένοι πολλές φορές από τον φόβο μήπως χάσουν και τα λίγα που έχουν, προσπαθούν να ξεπεράσουν το άγχος τους με  όνειρα ή αποδεχόμενοι την υποταγή.
Πενήντα ένα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, χρειαζόμαστε κάτι νέο, λοιπόν . Ενδεχομένως, μια νέα Μεταπολίτευση…